Postacie z bajek Disneya, księżniczki i inne. Lista bohaterów

Postacie z bajek Disneya to klasyka gatunku i chyba wszyscy je znają. W ciągu dziesiątek lat założona już w 1923 roku The Walt Disney Company wyrosła na czołowego gracza w branży rozrywkowych filmów i seriali dla dzieci. Bohaterów Disneya można by wymieniać bardzo długo. Wystarczy wspomnieć Myszkę Miki, Kaczora Donalda, Kubusia Puchatka, siedmiu krasnoludków, wszystkie księżniczki, np. Arielkę czy Królewnę Śnieżkę. Oto przegląd najbardziej znanych i lubianych postaci wytwórni Disneya.

Postacie Disneya – historia marki

Od chwili powstania firmy The Walt Disney Company (dawniej Disney Brothers Studio), wykreowała ona wiele ciekawych charakterów, z którymi mogły się identyfikować pokolenia dzieci. Bajki z tej wytwórni niejednokrotnie były uznawane przez Amerykański Instytut Filmowy za najlepsze filmy w historii. Wszystko zaczęło się w latach 20. ubiegłego wieku, kiedy Walt i jego brat Roy założyli niewielkie studio. Od początku firma skoncentrowała się na animacjach, tworząc m.in. Myszkę Miki, Psa Pluto, Kaczora Donalda i inne postacie z bajek Disneya, które od dziesiątek lat poznaje każde nowe pokolenie. Mniej znanym aspektem działalności firmy są filmy dokumentalne.

W latach 50. Walt wpadł także na pomysł stworzenia parku rozrywki, który działa i rozwija się do tej pory. Dostrzegł też możliwości telewizji, nowego wtedy medium i odtąd co tydzień milionowa widownia licznie gromadziła się na odcinek serii pt. Disneyland, a później The Mickey Mouse Club. Studio tworzyło także filmy fabularne, m.in. bardzo popularny w swoim czasie Na psa urok (1959), czy Mary Poppins (1964). Niestety Walt, nałogowy palacz, zmarł w grudniu 1966 r. na zapaść krążeniową, spowodowaną rakiem płuc.

Firma zaczęła wtedy przeżywać trudne czasy. Żył jeszcze brat Roy Disney, a w 1967 ukazała się udana Księga dżungli, jednak firma pozbawiona przewodniej postaci radziła sobie coraz gorzej. W 1970 r. powstały Arystokoty, jednak krytycy twierdzili, że w filmie brak magicznej ręki Walta. W grudniu 1971 r. zmarł Roy (z powodu krwotoku mózgowego).

Jednak stery firmy przejął Donn Tatum, firma okrzepła i (wydając Robin Hooda), rozpoczęła swoją powrotną, mozolną drogę do serc dzieci i dorosłych. Kolejny przełomowy moment nastąpił wraz z ogromnym sukcesem Małej syrenki (1989). Obecnie słowo „Disney” jest synonimem świetnych bajek dla dzieci i dorosłych. Jak do tej pory firma zdobyła ponad 130 Oscarów (w tym sam Walt 26), nie licząc nawet nominacji; ponadto ma w swoim dorobku Złote Globy czy nagrody Emmy.

Postacie z bajek Disneya – element światowej popkultury

Można wymienić dziesiątki, jeśli nie setki charakterystycznych bohaterów z tej wytwórni. Postacie z bajek Disneya są zabawne (np. Myszka Miki), wyraziste, fascynująco piękne (np. Jessica Rabbit) lub przerażająco okropne (np. Chernabog), czasami nadęte (np. Gaston) lub samolubne. Niektóre z nich zmieniają się na gorsze (np. Hans) lub rozwijają swoje dobre cechy.

Ikoniczną postacią i maskotką firmy, ukochaną przez dzieci i dorosłych jest Mickey Mouse (Myszka Miki). Nie każdy wie, że na początku to sam legendarny twórca i założyciel marki podkładał głos pod tę postać. Wiele charakterów, np. stworzona jeszcze w pierwszej połowie ubiegłego wieku Królewna Śnieżka, ale także lew Simba, Diabolina, Kaczor Donald itp., stało się elementem popkultury. Powstają o nich memy, gify, cosplaye, występują też we franczyzach, innych filmach, reklamach. Każdy je zna, czy tego chce, czy nie.

Myszka Miki – śmiać się z siebie znaczy kochać siebie

Postacią wręcz ikoniczną i maskotką Disneya jest Myszka Miki. Została stworzona w 1928 przez samego Walta Disneya i jego współpracownika Uba Iwerksa. Nadal oni myszce antropomorficzne (ludzkie) cechy i głos. Postać nosi czerwone szorty, duże białe rękawiczki i żółte buty. Jej zadaniem było zastąpienie zapomnianego już Królika Oswalda (można dostrzec wzajemne podobieństwo), jako wiodącej postaci występującej w filmach rysunkowych. Nie każdy wie, że miała się nazywać Mortimer, na szczęście zmieniono początkowy zamysł.

Pierwszy film, w jakim „wystąpiła” ta postać, nosił nazwę Plane Crazy i był niemy, dopiero potem dorobiono mu udźwiękowienie. Od tej pory Mickey Mouse wystąpił w niezliczonej ilości obrazów. Można zauważyć, że w miarę upływu czasu jego wygląd się zmieniał, m.in. oczy malały, a pękaty brzuszek stawał się bardziej płaski. Pierwotna postać miała cienkie nóżki, dopiero potem narysowano jej duże buty. Początkowo Mickey był też w całości biało-czarny.

Ponieważ słowo „mysz”, „myszka” w języku polskim jest rodzaju żeńskiego, to sugeruje dzieciom, że ta postać to dziewczynka. Jednak ten barwny charakter zdecydowanie jest chłopakiem, a jego imię po polsku to Michałek (zdrobnienie od Michaela). Ta postać jako pierwsza ze stajni Disneya otrzymała gwiazdę na Hollywood Walk of Fame.

Myszka Minnie – w życiu potrzeba więcej kropek

Myszka Minnie to wieczna ukochana Mikiego, postać nosząca, jak on, białe rękawiczki. Oprócz tego zazwyczaj ma nieco za duże żółte buty na obcasie, sukienkę w białe groszki i wielką kokardę na głowie, żeby już nie było żadnych wątpliwości, że to dziewczyna. Mało kto wie, że jej pełne imię to Minerva. Jej charakter można określić jako nieco próżny, ma też zmienne nastroje, ale jest to dama z klasą, dobrze wychowana i kobieca. Bardzo kocha swojego Mikiego i jest do niego bardzo przywiązana. Jej przyjaciółkami są m.in. Kaczka Daisy i krowa Clarabella.

Minnie Mouse po raz pierwszy pojawiła się jako pomysł w 1928 r. i została zaprojektowana na wzór modnych wtedy tzw. flapper girls, przeciwstawiających się starej konwencji i chcących uzyskać więcej niezależności. Razem z Mickey Mouse „wystąpiła” w niemym i biało-czarnym filmie Plane Crazy. Obie postacie nie wyglądają dokładnie tak, jak znamy je z czasów współczesnych, wizerunki bowiem ewoluowały wraz z ze zmianą koncepcji Walta Disneya, a potem i innych osób decyzyjnych. Od lat 20. ubiegłego wieku Myszka Minnie pozostaje jedną z najbardziej znanych i ukochanych przez dzieci postaci wytwórni. W 2018 roku otrzymała także (jako 6. spośród postaci Disneya) własną gwiazdę na Hollywood Walk of Fame.

Kaczor Donald – życie jest za krótkie, żeby być poważnym

Kaczor Donald to kolejny fikcyjny laureat wspomnianej gwiazdy na Hollywoodzkiej Alei Gwiazd. Czy wiesz, że jego drugie imię brzmi Fauntleroy? On, podobnie, jak wiele innych disnejowskich postaci, ma typowo ludzkie cechy charakteru, nosi rękawiczki i ubranie, a konkretnie mundurek w marynarskim stylu. Jego sepleniącego głosu nie można pomylić z żadnym innym. Jest on pompatyczny, niedojrzały i bardzo wybuchowy, zwłaszcza gdy denerwują go np. jego siostrzeńcy o imionach Hyzio, Dyzio i Zyzio, ale jego dziewczyna Daisy i tak go kocha.

Pojawił się w niezliczonej ilości projektów, nie tylko w filmach rysunkowych, ale i komiksach, książkach, serialach telewizyjnych czy grach. Zdarza się, że występuje wraz z Mickeyem i psem Goofym. Często jest bez grosza i próbuje zarobić pieniądze, ale niezbyt dobrze mu to wychodzi. Idzie wtedy po prośbie do swojego krewnego, Sknerusa McKwacza. Głos postaci opracował aktor Clarence Nash, który podkładał głos pod Donalda przez ponad 50 lat. Kaczor lubi być w centrum uwagi, ale chciałby też mieć święty spokój. Niestety, nie będzie mu to dane, bo jego przygody bawią widzów nieprzerwanie od 1934 (od czasu produkcji The Wise Little Hen) i chcą go oglądać dalej w kolejnym stuleciu.

Kaczka Daisy – moc kokardy

Daisy to kacza wersja Minnie. Również ma obszerne buty na obcasie, dużą kokardę na głowie (najczęściej różową lub fioletową), ponadto bransoletę i krótką bluzkę. Wczesne żeńskie postacie z bajek Disneya często są spokojniejsze od męskich, jednak Daisy, oprócz tego, że chlubi się wyrafinowaniem, obyciem i elegancją, też ma swój wybuchowy charakterek, chociaż potrafi lepiej nad nim panować. Kiedy Donald wyjątkowo ją zdenerwuje, umawia się z jego konkurentem Gogusiem. Tak, jak jej stały chłopak, ma trzy młode krewne o imionach April, May i June (pol. kwiecień, maj, czerwiec).

Daisy (pol. stokrotka) po raz pierwszy pojawiła się w filmie krótkometrażowym Mr. Duck Steps Out z 1940 r., a po nim także w wielu kolejnych obrazach. Inspiracją do jej powstania była Donna Duck, meksykański obiekt westchnień Donalda w Don Donald (1937). Ciekawostką jest fakt, że na początku głos pod jej postać podkładał Clarence Nash, ten sam, który stworzył brzmienie Kaczora Donalda. Aby bardziej odróżnić bohaterów i dodać damie więcej kobiecości, od kolejnej produkcji Nash został zastąpiony przez aktorkę Glorię Blondell, żonę sławnego producenta filmów o Bondzie, Alberta R. Broccoli.

Siedmiu krasnoludków – siedem powodów, by obejrzeć film

Mało kto potrafi wymienić jednym tchem imiona wszystkich siedmiu krasnoludków, którzy przygarnęli Królewnę Śnieżkę, może oprócz Gburka i Gapcia. Pozostali to: Mędrek, Apsik, Wesołek, Śpioszek, Nieśmiałek. Krasnoludki wyglądają tak, jak w powszechnym mniemaniu powinny. Noszą „ogoniaste” czapeczki, kolorowe kubraczki z pasami i luźne, jakby za duże buciki. Oprócz Gapcia wszyscy mają białe brody. Mieszkają oni sobie spokojnie w leśnej chatce i ciężko pracują w kopalni, szukając złota.

Kiedy przez przypadek piękna, wystraszona dziewczyna trafia do ich domku, ustalają z nią, że w zamian za dach nad głową będzie im sprzątać i gotować. Niestety zła Królowa wpada na jej trop. Krasnoludki robią, co mogą, by uratować Śnieżkę, gdy jednak to się nie udaje, tworzą dla niej szklaną trumnę. Na szczęście wszystko kończy się dobrze, bo zjawia się książę, a Mędrek i spółka cieszą się szczęściem zakochanej pary.

Nie każdy wie, że pierwotnie sympatyczne małe ludki miały mieć główne role w filmie i być jego główną atrakcją, co forsował sam Walt. Dlatego każdy z nich wygląda trochę inaczej i ma inną osobowość (to sugerują już same imiona). Cała animacja miała mieć bardziej komediowy wydźwięk, jednak ostatecznie zmieniono koncepcję i krasnoludki stały się bohaterami drugoplanowymi, a niektóre sceny z nimi zostały wycięte. Mimo to bez nich film Królewna Śnieżka i siedmiu krasnoludków z 1937 r. nie byłby taki dobry i nie oczarowywałby widzów w takim stopniu, jak to nieprzerwanie robi od czasu premiery.

Kubuś Puchatek – mały rozumek, duży brzuszek

Innego rodzaju postacie Disneya powstały w wyniku decyzji o ekranizacji napisanej w latach 20. XX w. adaptacji powieści A. A. Milnego pod tytułem Kubuś Puchatek. Tytułowy bohater to miś Kubuś Puchatek (Winnie the Pooh) o „małym rozumku”, który zjada miodek i wygłasza zaskakujące uwagi i nieoczywiste mądrości, np. „Nie liczy się rozmiar. Liczy się puchatość!”. Mieszka w Stumilowym Lesie z wieloma zwierzęcymi przyjaciółmi, np. Prosiaczkiem czy Tygrysem.

Ma żółte futerko i krótką koszulkę. Lubi śpiewać piosenki, poza tym kocha niespodzianki, spędzanie czasu z małym chłopcem Krzysiem i przede wszystkim miodek. Jego życie toczy się nieśpiesznie, choć czasem zdarzają mu się większe przygody. Jest miły, przyjazny, naiwny i roztargniony.

Licencję wytwórnia otrzymała w 1961 r. od Stephen Slesinger Inc., która z kolei już w 1930 roku nabyła prawie wyłączne amerykańskie i kanadyjskie prawa do Kubusia Puchatka od samego pisarza A. A. Milne’a. Firma wydawała puzzle, płyty animacje z postacią małego misia, ale dopiero Disney należycie wypromował na całym świecie charakterystyczną figurę z pękatym brzuszkiem. Dzieci mogły cieszyć się jego przygodami od roku 1966, kiedy to pojawił się w krótkometrażówce Kubuś Puchatek i Miodowe Drzewo. Od tego czasu powstało już wiele filmów fabularnych i odcinków serialu o sympatycznym misiu. Otrzymał on także swoją gwiazdę w Hollywoodzkiej Alei Gwiazd.

Prosiaczek – małe zwierzątko, wielka przyjaźń

Prosiaczek (Piglet) to najbliższy przyjaciel Kubusia Puchatka. Jest on bardzo nieśmiały, delikatny oraz strachliwy (i uroczy), czuje się przy tym bardzo małym zwierzątkiem, które niewiele może. Zdarza mu się też jąkać. Mimo to czasami udaje mu się stawić czoła prawdziwemu czy wymyślonemu niebezpieczeństwu. Jak sam mówi, „Okropnie trudno jest być o-o-o-odważnym, kiedy jesteś taki malutki”. W wersji Disneya jest on małą różową świnką w pasiastym ubranku. Tak, jak prawie wszystkie inne postacie, występujące w filmach z serii Kubuś Puchatek, nosi imię własnego gatunku, a wynika to z faktu, że tylko on jest tam prosiakiem. Jego czyste i wysprzątane mieszkanie mieści się w pniu buka.

Prosiaczka można było po raz pierwszy zobaczyć w drugim obrazie z serii o małym misiu pt. Winnie the Pooh and the Blustery Day (Wiatrodzień Kubusia Puchatka, 1968). Po pierwszym filmie o Kubusiu, w którym brakowało Pigleta, studio otrzymało tyle głosów protestu, że musiało się ugiąć. Od tej pory w produkcjach mały różowy zwierzaczek prawie nie odstępuje swojego lubiącego miód przyjaciela. Zdarzają mu się także „występy gościnne”, np. w epizodzie w obrazie Kto wrobił królika Rogera? (1988), a także w Filmie o pszczołach (2007).

Pinokio – kłamstwo ma długi nos

Już we wczesnych latach swojego istnienia studio Disneya postanowił wziąć na warsztat jedną z postaci, którą znają dzieci na całym świecie. Małego, drewnianego chłopca stworzył C. Collodi już w 1883. W wersji animowanej nosi kanarkowy kapelusik, czerwone krótkie spodenki na szelkach i żółtą koszulkę z niebieską kokardą. Jest dość kapryśny, łatwowierny i dziecinny.

Stary Geppetto wyrzeźbił go, bo chciał mieć syna. Pinokio, stworzony z drzewa sosny pinii pragnie być prawdziwym chłopcem, ale nie wie, jak powinien postępować. Musi nauczyć się prawdomówności, bezinteresowności i pokazać prawdziwą odwagę. Jego niewiarygodne przygody, m.in. połknięcie przez wieloryba, fascynują widzów na całym świecie. Wszyscy pamiętają także, że po każdym kłamstwie jego nos rośnie.

Pinokio (Pinocchio) stworzony przez Disneya w 1940 r., jednak wciąż dobrze się go ogląda, dzięki nowoczesnej animacji. Był to jeden z tych pionierskich filmów, które wyznaczyły drogę kolejnym animacjom, nie tylko Disneya. Obecnie jest on uznawany za dzieło dużego formatu i wzór dla innych animacji o małym drewnianym chłopcu. Animacja dostała kilka nagród, m.in. Oscara za najlepszą piosenkę pt. When You Wish Upon a Star. Studio Disneya zaangażowało Roberta Zemeckisa w 2022 r., by powrócić do tej historii i zrealizować ją na nowo, w odświeżonej wersji. Historia jak zawsze umacnia w widzach przeświadczenie, że liczy się dobre serce, a nie nietypowy wygląd.

Dumbo – moc wielkich uszu

Sympatyczny słonik z bajki o tytule Dumbo (1941) stał się kolejnym po Pinokiu bohaterem dziecięcych serc. Jest dzieckiem pani Jumbo, ale otoczenie nazywa go dość okrutnie Dumbo (od słowa dumb, czyli głupi, tępy). Matka daje pokazy cyrkowe, ale jej synek się do tego nie nadaje ze względu na wielkie uszy i związaną z nim niezdarność. To, co wydaje się przekleństwem, będzie jednak błogosławieństwem. Przeżywając różne, miłe i niemiłe przygody, słonik zyskuje przyjaciół, poza tym okazuje się, iż potrafi latać, co przyniesie mu (i jego matce) powodzenie, sławę i fortunę.

Film został stworzony jeszcze w czasach II wojny światowej i odzwierciedla myślenie ludzi z tamtych lat. Dziś byśmy powiedzieli, że największym szczęściem dla jakiegokolwiek zwierzęcia jest życie w naturze, na wolności, bo żadna sława ani pieniądze nie mogą tego zrekompensować. Jednak animacja pt. wysławia ponadto siłę miłości matki do dziecka i odwrotnie, a także pokazuje, iż każdy ma jakiś talent (choćby na początku nikt go nie dostrzegał).

Bambi – jak radzić sobie bez mamy?

Niedawno narodzony Bambi wygląda uroczo, ma długie cienkie nóżki, wielkie naiwne oczy, biały ogonek i nakrapiany grzbiet. Jego ojcem jest dumny Książę Lasu i bezimienna łania. Wszystko go interesuje i często myli nazwy, a w poznawaniu świata wspiera go królik Tuptuś i skunks Kwiatek. W filmie obserwujemy, jak dorasta, by stać się dumnym, dorosłym jeleniem. Beztroskie dni upływają maluchowi na zabawie. Dzieje się tak do chwili, gdy nadchodzi mroźna zima – wtedy jego matkę zabija zły ludzki myśliwy. Dla Bambiego nadchodzą trudne czasy; czy przetrwa?

Film ukazał się w 1942 r. i otrzymał trzy nominacje do Oscara. Został też uznany za „ważny kulturowo, historycznie i estetycznie”, jednak z powodu wojny w Europie jego wynik finansowy nie wypełnił oczekiwań twórców. Osierocenie jelonka, reprezentującego prawa zwierząt i śmierć jego matki w wyniku polowania uświadomiło wielu ówcześnie żyjącym ludziom, że chwilowa przyjemność człowieka może równać się cierpieniu innych.

To jeden z tych filmów, które po obejrzeniu długo się pamięta. Ciekawe, że ukazał się zaledwie rok po Dumbie, co dowodzi, że wartości i polityka firmy Disney ulegała stopniowym przeobrażeniom. Plotka głosi, że po seansie Walt obiecał córce, że nigdy więcej nie pokaże śmierci w swoich kolejnych filmach.

Alicja – kiedy sen staje się rzeczywistością

Alicja w Krainie Czarów to książka napisana przez Lewisa Carrolla. Podobnie, jak wiele sfilmowanych wcześniej (i później) przez Disneya powieści, należy do kanonu literatury dziecięcej.

Mała, kilkuletnia urocza dziewczynka Alicja w animowanym wydaniu ma niewinne, błękitne oczy, długie jasne włosy, nosi niebieską sukienkę, a na niej biały fartuszek. Podczas nudnej lekcji śni na jawie, jednak nagle dostrzega Białego Królika, za którym podąża. W konsekwencji wpada do króliczej nory. Przeżywa niewiarygodne przygody, m.in. po wypiciu magicznego napoju maleje, po zjedzeniu ciastka znów rośnie, spotyka dziwne postacie…

Uznany teraz za jeden z najlepszych filmów animowanych Disneya obraz z 1951 r. na początku zebrał mieszane recenzje, pisano, że wersja jest zbyt „amerykańska” i nie ma tej magii, która charakteryzowała książki Carrolla. Walt Disney oczywiście znał oryginalne opowieści (bardzo lubił postać Alicji), więc chciał je adaptować w formie animowanej. Jednak nieco surrealistyczna animacja zestarzała się z wdziękiem i obecnie jest doceniana. Warto dodać, że powstała też aktorska wersja z Mią Wasikowską jako Alicją, a wyprodukował ją również Disney.

Piotruś Pan – „W Twoim sercu będę żył wiecznie”

Kolejna klasyczna powieść, zrealizowana w studiu Disneya, to Piotruś Pan (autorstwa J. M. Barrie’go). Tytułowy bohater to nietypowy chłopiec, potrafi bowiem latać, a mieszka w zaczarowanej Nibylandi – dzięki temu nigdy nie dorośnie. Stoi on na czele grupy Zagubionych Chłopców, a jego przyjaciółką jest malutka wróżka o imieniu Dzwoneczek. Piotruś pojawia się w domu, w którym mieszka trójka dzieci – Wendy i jej młodsi bracia. Zabiera ich do ojczystej Nibylandii.

Trzeba wspomnieć, że główny bohater ma śmiertelnego wroga, jednorękiego dowódcę statku, Haka. Dawno temu bowiem Piotruś podczas walki odciął rękę pirata i rzucił ją na pożarcie krokodylowi, który od tej pory poluje na kapitana. Wzajemna rywalizacja prowadzi do wielu nieoczekiwanych zdarzeń.

Właścicielem praw do postaci Piotrusia Pana początkowo był szpital dziecięcy, któremu zapisał je sam bezdzietny autor. Walt Disney w latach 30. za wszelką cenę chciał zrobić film o tym bohaterze. W końcu udało się zdobyć prawa do nakręcenia obrazu animowanego. Jednak był już rok 1941, nastąpiło bombardowanie Pearl Harbour i na polecenie armii Disney musiał zacząć robić filmy propagandowe i szkoleniowe. Po wojnie sytuacja studia była trudna, jednak rozpoczęto powolne prace nad Piotrusiem Panem, Kopciuszkiem, Alicją w Krainie Czarów. Do tej pierwszej produkcji nakręcono nawet sceny z żywymi aktorami, by animacja lepiej odzwierciedlała naturalne ruchy ludzkie. M.in. postać tytułowego bohatera odtwarzał młody aktor Bobby Driscoll, który również użyczył mu głosu. Film został zrealizowany w 1953 r.

Flora, Hortensja i Niezabudka – zrób to na kolorowo

Flora, Hortensja i Niezabudka (ang. Flora, Fauna i Merryweather) to trzy zabawne i kłócące się ze sobą wróżki. To damy w nieco zaawansowanym wieku. Wesołe postacie wprowadzają tzw. comic relief (humorystyczną treść) do dość mrocznej opowieści o złej wiedźmie, która chce zabić piękną księżniczkę. Każda z nich ma inny kolor ubrania (zielony, niebieski, bordowy).

Noszą „wróżkowe” kapelusze, owinięte woalem i nie rozstają się z różdżkami. Zostają zaproszone na przyjęcie wydane na cześć małej księżniczki Aurory, by obdarzyć ją wyjątkowymi darami, czyli pięknym głosem i urodą. Kiedy pojawia się zła wiedźma, by przepowiedzieć niemowlęciu śmierć, Niezabudka łagodzi zły czar. Każda z trzech wróżek ma inny charakter. Flora, jako najstarsza i największa, im przewodzi. Natomiast miła i wrażliwa Hortensja łagodzi obyczaje, a Niezabudka to buntowniczka.

Jak wielu pomocników głównych postaci, Flora, Hortensja i Niezabudka stanowią jeden z mocniejszych punktów animacji Disneya, który wyspecjalizował się w tworzeniu ciekawych postaci pobocznych. Niektórzy krytycy nawet stwierdzili, że są one ciekawsze, niż główna bohaterka Śpiącej królewny z 1959 r., wesołe i podejmujące odważne lub zabawne decyzje. Trzy dobre wróżki „wystąpiły” także w Disney Princess Enchanted Tales: Follow Your Dreams, pierwszej części planowanego cyklu o nowych przygodach księżniczek, który jednakże jak do tej pory nie znalazł ciągu dalszego.

Tramp – dama i włóczęga

W 1955 r. powstał dzisiaj nieco zapomniany wśród tylu kanonicznych dziś tytułów Disneya film pt. Zakochany kundel. Tramp to jeden z pierwszych z listy „niegrzecznych” bohaterów studia. Już samo imię świadczy o tym, że nie jest to rasowy, wymuskany piesek. Nie ma on pana, domu, ani obroży, więc jest szczęśliwy, że może robić to, co chce. Na swojej drodze spotyka cudownej urody cocker spanielkę Lady, która czuje się zaniedbywana przez swoją ciężarną panią. W wyniku różnych wydarzeń suczka trafia na ulicę i może ją uratować tylko „niegrzeczny chłopiec”. Tramp spędza ze swoją damą romantyczne chwile, ale szczęście nie może trwać wiecznie i między parą występują niesnaski. Na końcu pies przekonuje się jednak, że dobrze jest mieć rodzinę i wprowadza się do domu Lady.

Rysownik Disneya Joe Grant wpadł w 1937 r. na pewien pomysł, obserwując swoją suczkę-spanielkę. Jednak dopracowanie wersji, która spodobałaby się Disneyowi, potrwało długie lata. Scenariusz i wygląd głównego bohatera wciąż się zmieniał, zanim wreszcie narodził się taki Tramp, jakim go teraz znamy. Najsłynniejszą sceną z tego filmu jest ta, w której para w romantycznej otoczeniu je spaghetti i natrafia na jedną, bardzo długą kluskę, co kończy się pocałunkiem, a Tramp oddaje swojej damie ostatniego klopsika, podczas gdy przygrywają im włoscy kucharze. Scena ta znajduje się na obrazku wyżej.

Artur – siła nie tkwi w mięśniach, ale w przeznaczeniu

Kiedy umiera król Uther, w kowadle stojącym na kamieniu objawia się tajemniczy miecz. Legenda głosi, że ten, kto go wyciągnie, zostanie następcą władcy. Wielu siłaczy próbowało, ale nikomu ta sztuka się nie udała – do czasu, aż pojawił się trochę nierozgarnięty sierota Artur – służący na dworze możnego pana. To mały, chudy chłopiec z grzywą jasnych włosów. Spotyka on przez przypadek Merlina i jego skrzydlatego przyjaciela, Archimedesa.

Czarodziej podejmuje się szkolenia Artura, na co ma całkiem ciekawe metody, np. zamienia go w zwierzęta. Chłopak, wciąż będąc giermkiem, wyciąga opromieniony światłem z góry miecz i w ten romantyczny sposób zostaje królem Anglii.

Miecz w kamieniu to film z 1963, znacznie mniej znany, niż najsłynniejsze produkcje Disneya. Opinie krytyków też nie były jednoznaczne, podkreślali oni, że lepiej byłoby wierniej trzymać się znanej legendy o królu Arturze, niż dodawać zwroty akcji, które nic nie wnoszą. Kreska też jest prostsza i jakby bardziej „nieporządna” (zwłaszcza tło) niż w innych obrazach. Mimo to animacja uzyskała nominację do Oscara za muzykę i kandydowała też do listy 10 najlepszych filmów animowanych Amerykańskiego Instytutu Filmowego.

Mary Poppins – „dobrze zaczęte to w połowie zrobione”

Mary Poppins to klasyczna powieść dla dzieci. Tytułowa bohaterka jest tajemniczą nianią o niespotykanych talentach. Do domu Banksów, gdzie mieszkają jej nowi podopieczni, spływa prosto z nieba, trzymając parasolkę. Od tej pory wiadomo, że już nic nie będzie takie samo w tej rodzinie. Wykorzystuje ona magię do sprzątania, tłumaczy dzieciom, że „in every job, that must be done, there is an element of fun” (w każdej pracy jest element zabawy), i że łyżka cukru pozwala przełknąć lekarstwo, ponadto przyjaźni się z ptaszkami, śpiewa w duecie z własnym odbiciem i dużo się uśmiecha. Jest po prostu nianią, jaką każdy maluch chciałby mieć.

Musical Mary Poppins powstał na prośbę jedynej biologicznej córki Disneya – Diane. Jednak uzyskanie praw do książki autorstwa P. L. Travers zajęło mu ok. 20 lat. To, że ostatecznie autorka zgodziła się na sprzedaż praw do nakręcenia filmu, było spowodowane jej nie najlepszą sytuacją finansową. Jednak rezultat (film miał premierę w 1964) – a w roli tytułowej wystąpiła Julie Andrews – ani trochę nie spodobał się pisarce. Denerwowały ją zwłaszcza sekwencje animowane i ogólnie uważała, że film jest mało podobny do książki. Poniekąd miała rację, bo aktorska Mary była nieco milsza i sympatyczniejsza od tej książkowej. W każdym razie widzom się spodobała, co sprawiło, że film był najbardziej kasową premierą roku 1964.

Mowgli – dzikie dziecko kontra dzikie zwierzęta

W dżungli zostaje znalezione ludzkie dziecko, Mowgli (jak twierdził sam Rudyard Kipling, sam wymyślił to imię i nic ono nie oznacza, chociaż brzmi dość egzotycznie). Pod opiekę biorą je zwierzęta, m.in. pantera Bagheera i para wilków. Później Mowgli zaprzyjaźnia się też z wesołym i leniwym niedźwiedziem Baloo.

Chłopiec rośnie i czuje się szczęśliwy w indyjskiej dżungli, ale jego opiekunowie uważają, że powinien wrócić do świata ludzi, zwłaszcza że w okolicy pojawia się okrutny tygrys bengalski, Shere Khan. Po drodze Mowgli przeżywa wiele przygód, m.in. chce go pożreć pyton Kaa i spotyka grupę sępów-wyrzutków. Chłopak nie wie, czy chce wrócić do ludzi, ale może w podjęciu decyzji pomoże mu spotkanie z młodą ludzką dziewczyną?

Disneyowska Księga dżungli nie jest dokładnym odzwierciedleniem znanej książki dla dzieci, autorstwa Rudyarda Kiplinga. Zgodnie ze swoimi zwyczajami, twórcy wzięli z oryginału to, co im pasowało, m.in. postacie, do tego dorzucili coś od siebie i wyszła im animacja, która ma lżejszy wydźwięk, niż bardziej mroczna książka. Postanowiono też, że na koniec filmu ludzkie dziecko powinno wrócić do swoich pobratymców, mieszkających w wiosce.

Film odzwierciedla swoje czasy, stąd w 2019 roku platforma Disney+ umieściła przed nim ostrzeżenie, że „Ten program zawiera negatywne obrazy i/albo złe traktowanie ludzi lub kultur”, m.in. z powodu szalonej postaci króla orangutana – Louiego, który teraz wygląda na rasistowski portret Afroamerykanina.

Robin Hood – lis, co zabiera bogatym, a oddaje biednym

Robin Hood to sławna postać, która, jak wiadomo, zabierała bogatym i dawała biednym. Ten dzielny disnejowski lis ma też wesołą kompanię dobrze dobranych druhów, wśród których jest m.in. niedźwiedź brunatny Mały John, kogut Alan-A-Dale, borsuk Brat Tuck. Jego ukochaną jest piękna lisica, Lady Marian. Jego przeciwnikiem jest wyleniały lew Jan Bez Ziemi oraz podstępny wilk Szeryf Nottingham.

Robin, zgodnie z kanonem, nosi kapelusik w myśliwskim stylu i zielone ubranie, co mu pomaga ukrywać się w lesie Sherwood. Historia jest dobrze znana – okoliczni mieszkańcy są gnębieni wysokimi podatkami. Na szczęście Robin Hood zrobi wszystko by im pomóc, a przy okazji zdobędzie rękę pięknej Marian.

W 1973 r. studio Disneya, które musiało się już obywać bez założyciela, zdecydowało się na stworzenie animowanego filmu o przygodach Robin Hooda. Sam Walt Disney był wielbicielem Lisa Reynarda, antropomorficznego zwierzęcia i bohatera licznych średniowiecznych legend. Postanowiono więc połączyć tę postać z człowiekiem Robin Hoodem, który w disneyowskiej wersji stał się sprytnym, ale szlachetnym lisem.

Film, opowiadany z perspektywy Alana, ma dużą dawkę slapstickowego, ale też dobrodusznego humoru, który sprawia, że oglądanie go nie nudzi, choć brak mu tych przykuwających uwagę i zapadających w pamięć momentów, które charakteryzowały niektóre starsze animacje.

Bazyli – mysi detektyw

Końcówka wieku XIX w. Mysi detektyw otrzymuje od panny Olivii Flaversham zlecenie odnalezienia jej ojca, twórcy zabawek. Nie jest przekonany do tego zadania, ale daje się namówić. Orientuje się, iż porywaczem jest pomocnik złoczyńcy Ratigana. Wraz ze swoim mysim przyjacielem, który właśnie wrócił z Afganistanu – Davidem Q. Dawsonem prowadzą śledztwo, które wykazuje, iż przestępca chce zmusić pana Flavershama, by zrobił replikę Królowej Myszy w postaci mechanicznego robota. W ten sposób Ratigan planuje przejąć władzę. Jednak nie uda mu się to, bo na drodze stanie mu genialny mysi detektyw Bazyli, który równie dobrze myśli, co biega.

Disney brał na warsztat najsłynniejsze bajkowe i legendarne postacie czy ikony popkultury. W tym zestawieniu nie mogło zabraknąć Sherlocka Holmesa. Mysia wersja (1986) powstała na podstawie Basil of Baker Street, autorstwa Eve Titus, z rysunkami Paula Galdone’a. Jednak postanowiono zmienić tytuł na The Great Mouse Detective, ponieważ uznano, iż Bazyli brzmi zbyt brytyjsko jak dla amerykańskiego ucha. Wielki finał, gdy tytułowy bohater pokonuje złego Ratigana, odbywa się w zegarze Big Ben. Ciekawostką jest fakt, że zespół Disneya pojechał specjalnie do Londynu, by zbadać mechanizmy zegarowe.

Królik Roger – śmiech bywa jedyną bronią

Biały, chudy królik w czerwonych workowatych ogrodniczkach i muszce w kropki mieszka i pracuje w Toontown (czyli bajkowym Los Angeles) w latach 40. XX wieku. Ma on seksowną żonę Jessicę Rabbit. Ludzie żyją w tym mieście razem z „animkami”, a on jest jedną z gwiazd filmowych. Niestety nie idzie mu najlepiej. Ludzki detektyw, Eddie Valiant, robi zdjęcia intymne Jessice z właścicielem wytwórni, Marvinem Acme. Królik Roger jest załamany.

Dodatkowo zostaje wrobiony w morderstwo domniemanego kochanka żony, który niedługo później zostaje znaleziony martwy. Roger prosi więc Eddiego, by pomógł mu rozwikłać tę zagadkę. Okazuje się też, że Jessica została zmuszona to pozowania z Marvinem. Wkrótce ginie kolejna osoba, właściciel Maroon Cartoon Studios. Widać, że to mocno skomplikowana intryga. Trzeba zadać zasadnicze pytania – kto zabił? I w jakim celu? Jak Królik Roger uratuje swoją ukochaną? Czy człowiek może być „animkiem”?

Kto wrobił królika Rogera? to film z 1988 r. Jest ciekawym mariażem animacji i gry aktorskiej. Ta komedia kryminalna zgromadziła wiele gwiazd Hollywood, które występowały lub podkładały głosy. Tytułową postacią jest tu Królik Roger, którego stworzył Gary K. Wolf w swojej książce Who Censored Roger Rabbit? w 1981 r. Film zdobył kilka Oscarów, a główny bohater wszedł do panteonu charakterów Disneya. Krytycy chwalili humor, ciekawy scenariusz, nieoczywiste połączenie dwóch światów, animację Królika Rogera i innych postaci oraz interesujące rozwiązania. Teraz oczywiście film ogląda się z przymrużeniem oka, bo od lat 80. widzieliśmy już niejedną premierę z zastosowaniem nowoczesnego CGI (obrazów generowanych komputerowo).

Sknerus McKwacz – nie ma to, jak kąpiel w złocie

Sknerus McKwacz to wujek Kaczora Donalda. Zwykle nosi czerwony płaszcz, a także czarny cylinder, binokle i laskę. W animacji z roku 1990 pt. Poszukiwacze zaginionej lampy podróżuje on samolotem (wraz z Hyziem, Dyziem i Zyziem oraz Tasią Van Der Kwak), pilotowanym przez Śmigacza McKwaka na Bliski Wschód, by zbadać domniemany skarb.

Okazuje się nim stara lampa, która jest zaczarowana. Mieszka w niej dżin, który spełnia życzenia dzieci (m.in. gigantyczny deser lodowy), o czym Sknerus nie wie. Tropem skarbu podąża jednak czarownik Merlock, który ma złe zamiary, a dawno, dawno temu zniszczył Pompeje i Atlantydę. Jego pomagier Dijon chce dostać w swoje łapy bogactwa Sknerusa. Kto ostatecznie zdobędzie lampę i jak wykorzysta swoje życzenia?

Sknerus był tak lubiany przez widzów, że stał się jednym z głównych bohaterów Kaczych opowieści, serii kreskówek (miała cztery sezony). Postanowiono zrobić też pełnometrażowy film, czyli DuckTales The Movie: Treasure of the Lost Lamp (Kacze opowieści. Poszukiwacze zaginionej lampy). McKwacz odgrywa w tej animacji istotną rolę i jest motorem ważnych zdarzeń. Ta postać „żyje” już od 1947, kiedy to Sknerus został wymyślony na potrzeby komiksu Christmas on Bear Mountain. Od tego czasu stał się ikoną popkultury. Od czasu, kiedy opuścił Szkocję, by wyemigrować do Ameryki ze swoją szczęśliwą dziesięciocentówką, nieustannie pragnie powiększać swoje bogactwo.

Simba – królewskie przeznaczenie a jedzenie robali

Simba (lew w języku suahili) to tytułowa postać z 32. filmu animowanego Walt Disney Animation, który ukazał się w 1994 r. Simba to lwiątko, syn króla zwierząt, Mufasy. Ma też podstępnego i żądnego władzy wuja, morderczego Skazę – z tego względu mały, niedoświadczony kociak musi szukać schronienia z dala od rodzinnej ziemi. Po drodze spotyka dwóch serdecznych przyjaciół, surykatkę Timona i guźca Pumbę, którzy uczą go, jak przetrwać na diecie z robali i glizd. Poznajemy go, kiedy jest dzieckiem, następnie obserwujemy, jak dorasta, by w po drodze spotkać atrakcyjną przyjaciółkę z dzieciństwa i w końcu zawalczyć o odzyskanie swojego tronu.

Film oraz ścieżka dźwiękowa do niego odniosły ogromny sukces. Animacja otrzymała 2 Oscary za najlepszą muzykę i piosenkę filmową (skomponowaną przez Eltona Johna i Toma Rice’a). Aplauz, jaki otrzymał obraz z 1994 r., skłonił twórców do zrobienia dwóch sequeli – Król Lew II: Czas Simby (1998) i Król Lew III: Hakuna Matata (2004). Powstała także nowa wersja oryginału w 2019 roku. Ciekawostką jest fakt, iż przy tworzeniu tej historii twórcy Disneya zainspirowali się postaciami biblijnymi, przywódcami Mojżeszem i Józefem, a ponadto fama głosi, że grzywa dorosłego Simby została zainspirowana włosami Jona Bon Jovi z tamtych lat.

Timon i Pumba – nierozłączni przyjaciele

Pozytywne postacie Disneya często promują różne wartości, np. pomoc przyjaciołom, trzymanie się razem, altruizm. Właśnie tacy są Timon i Pumba. To nierozłączni przyjaciele, którzy mają za sobą trudne przeżycia, ale pomaga im filozofia zwana Hakuna matata, co oznacza „nie martw się” – wedle niej żyją. Pumba jest guźcem, który bardzo lubi jeść i odstrasza inne zwierzęta swoim ostrym zapachem. Puszcza też śmierdzące gazy, przez co zawsze czuł się skrępowany i miał problemy z nawiązywaniem kontaktów, dopóki nie spotkał wesołego i dowcipnego wyrzutka z kolonii surykatek Timona, z którym spędzają czas na leniuchowaniu i jedzeniu.

Pierwszy raz mieliśmy okazję spotkać to dobrane duo w filmie Król lew, następnie w jego sequelach, dostali oni także własny serial animowany, tzw. spin-off kręcony w latach 1995–2002. Jego akcja dzieje się najczęściej po wydarzeniach z pierwszej animacji, jednak czasami się cofa lub rozwija wątki z młodości Simby i innych drugo- i trzecioplanowych bohaterów, np. Zazu, Rafiki. Dwaj przyjaciele zyskali odświeżony wygląd w oszałamiającym wizualnie remake’u pierwszego obrazu z roku 2019.

Kowboj Chudy – „There’s a snake in my boot!”

Chudy to figurka kowboja w kraciastej żółtej koszuli i kapeluszu, która jest ulubioną zabawką małego Andy’ego i przywódcą innych zabawek w domu. Ma on kółeczko przymocowane sznurkiem do pleców. Jego pociągnięcie powoduje, że kowboj wydaje z siebie głos, np. mówi „Jesteś moim najlepszym zastępcą”. Ma on kilka wgranych formułek, które kolejno wypowiada. Jednakże nikt nie wie, że zabawki ożywają, gdy ludzi nie ma w pobliżu. Chudy traci swoją uprzywilejowaną pozycję, gdy Andy dostaje nową figurkę, Buzza. Dawny ulubieniec, zazdrosny o uzurpatora, próbuje pozbyć się rywala, wrzucając go za szafę. Niestety, ten wypada za okno. Chłopiec, wybierając się z rodzicami na kolację, zabiera więc ze sobą Chudego. Jednak to dopiero początek przygód…

Film Toy Story z 1995 r. z którego pochodzi postać Chudego, okazał się wielkim sukcesem kasowym, co zaowocowało sequelami. Sam główny bohater był wzorowany m.in. na marionetce z programów z lat 50. (o nieco niepokojącym wyglądzie), która nazywała się Howdy Doody. Na szczęście Chudy wygląda przyjaźniej. Natomiast oryginalne imię (ang. Woody) otrzymał na cześć żołnierza, sportowca i aktora jednocześnie – Woody’ego Strode’a, który grał m.in. w westernach. Obraz otrzymał kilka nominacji do Oscara i Złotych Globów. Oryginalny głos pod główną postać podkładał sam Tom Hanks, którego występ był bardzo chwalony przez krytyków. Produkcja została uznana za jedną z najlepszych animacji wszech czasów.

Esmeralda – femme fatale średniowiecznego Paryża

W filmach wytwórni można spotkać tragiczne postacie Disneya, takie jak piękna Cyganka Esmeralda. Podkochuje się w niej nie tylko garbaty Quasimodo, ale też okrutny sędzia Klaudiusz Froll, czy przystojny kapitan Febus. Rzecz dzieje się w dużej mierze w Katedrze Marii Panny w Paryżu, czyli dobrze znanej na całym świecie Notre Dame. Esmeralda ratuje Quasimodo przed tłumem, jednak Froll każe ją aresztować. Ona używa „magicznej” sztuczki i ucieka. Oskarżana jest ona o czary, bo to średniowiecze. Na szczęście zakochany w niej kapitan Febus odmawia jej aresztowania. Zazdrosny Froll z zemsty chce się pozbyć wszystkich Romów z miasta i spalić Esmeraldę na stosie. Na szczęście w animacji wszystko kończy się dobrze dla głównej bohaterki, choć przeżyje ona wiele trudnych momentów.

W filmie z 1996 r. poruszone są wątki tolerancji i dramatycznej miłości. Postać Esmeraldy stała się jedną z ikon popkultury i od dawna fascynowała filmowców. Ten obraz, tak jak wiele innych, kręconych według tej samej historii, swój początek bierze od powieści Victora Hugo napisanej w 1831 r. (w swoim czasie umieszczonej w indeksie ksiąg zakazanych przez Kościół katolicki). Akcja dzieje się w XV w. Autor chciał nią zwrócić uwagę na zabytki kultury gotyckiej, ale wiadomo, że czytelników zafascynowała zwłaszcza Esmeralda, jak również postać Quasimodo. Oryginał jest bardzo dramatyczny i nie kończy się zbyt dobrze. Oczywiście, Disney przerobił go na swoją modłę, choć mocnych momentów i tak nie brakuje. Głos Esmeraldzie dała sama Demi Moore.

Herkules – prawdziwego twardziela mierzy się siłą jego uczuć

Herkules to półbóg, który zadziwia innych swoją ogromną siłą. Jest też przystojny i dobrze zbudowany. Został on wychowany wśród zwykłych śmiertelników. Jednak nadchodzi pora, by zostać prawdziwym superbohaterem i odzyskać należne mu miejsce na świętej górze Olimp. Łatwo nie będzie, bo ma on podstępnego wuja, który wciąż knuje przeciwko niemu. Przebiegły Hades chce zdetronizować Zeusa, by samemu zostać władcą.

Aby to zrobić, musi pozbyć się małego Herkulesa. Poplecznicy wrednego wuja, Ból i Panik, podają dziecku płyn, po którym mały ma umrzeć, ale nie wszystko idzie według planu. Traci on nieśmiertelność, ale nadal ma ogromną siłę. Wiele lat później Herkules dowiaduje się o swoim boskim pochodzeniu i postanawia odzyskać to, co utracił. Po drodze spotyka piękną Megarę…

Choć ta persona z mitologii jest znana na całym świecie, komedia muzyczna Disneya nie stała się tak znana, jak inni, wykreowani przez to studio bohaterowie. Jak zawsze, luźno oparto film z 1997 r. na legendarnych przygodach herosa. Herkules i inne postacie wyróżniają się charakterystycznym wyglądem. Kreska była bowiem zainspirowana malunkami z greckich waz i została stworzona m.in. przez rysownika Geralda Scarfe. Oczywiście był wspomagany pracą wielu innych artystów, z których każdy dołożył małą cząstkę swojego talentu, by efekt wyglądał tak, jak go widzimy. Sukces filmu skłonił studio do wyprodukowania prequelu pt. Hercules: Zero to Hero (1999).

Mushu – fałszywy smok opiekuńczy w rozmiarze podróżnym

Postacie Disneya pomagające głównym bohaterom często zyskują sympatię widzów, zresztą w takim celu zostają stworzone, wprowadzając sporo humoru. Tak samo jest z Mushu, małym smokiem, który był pomocnikiem i towarzyszem dzielnej Fa Mulan w filmie Disneya z roku 1998. Ma on podłużną sylwetkę w czerwono-pomarańczowych barwach.

Chociaż smoki w Chinach są uważane za symbol mądrości, mocy, szacunku, Mushu jest raczej gadatliwy, egocentryczny, lekkomyślny i niedoświadczony. Ze strażnika rodziny Fa został zdegradowany przez to, że nie dał rady ocalić życia jednego z jej członków. Jednak bardzo chce wrócić do swojej funkcji. Jest mały i chudy, co stanowi jego kompleks, jednak stara się nadrabiać miną i entuzjastycznym podejściem do życia.

Animatorzy początkowo planowali dać Mulan dwóch pomocników, jednak uznali, że to byłoby za dużo i w filmie z 1998 r. zmienili koncepcję, wybierając małego smoka. Odegrał on dużą rolę i stał się maskotką omawianego filmu animowanego. Głos pod tego chudego smoka podkładał sam Eddie Murphy. Niestety w aktorskiej wersji Mulan z 2020 r. dziewczynie nie dodano już Mushu, by zwiększyć realizm filmu. Pozostaje więc nam tylko cieszyć się występem sympatycznego zwierzątka w animacjach oraz grach, np. Animated StoryBook: Mulan.

Tarzan – jeden z ludzi czy jedno ze zwierząt?

Końcówka XIX wieku. Rodzina Brytyjczyków z małym synkiem przybywa do Afryki. Niestety rodzice giną, natomiast dziecko zostaje przygarnięte przez gorylicę, która straciła swoje małe. Tarzan rośnie, a w międzyczasie próbuje dorównać zwierzętom mieszkającym w lesie i zaprzyjaźnić się z nimi. Jednocześnie zespół badaczy na czele z profesorem Porterem i jego córką Jane przybywa, by badać goryle.

Długowłosy „małpi chłopak” ubrany tylko w przepaskę przez przypadek ratuje dziewczynę przed pawianem. Trafia do ludzkiego obozu, gdzie budzi wielkie zainteresowanie. Badacze chcą, by ułatwił im dostęp do stada goryli, jednak potężny futrzasty przywódca Kerchak nie lubi ludzi… Mimo to Tarzan utrzymuje z nimi kontakty, ponadto uczy się mówić po angielsku, a ponadto zaczyna zakochiwać się w Jane. Przyjdzie czas, gdy będzie musiał wybrać: świat ludzi lub zwierząt…

Tarzan to kolejny, po Mowglim, bohater wychowany w dżungli. Studio zdecydowało się nakręcić animację w roku 1999 r. Film zrobiony przez Disneya, podobnie jak wiele innych adaptacji, został oparty na książce Edgara Rice’a Burroughsa pt. Tarzan wśród małp (1912 r.), która od tej pory rozpala wyobraźnię dużych i małych fanów chłopca wychowanego wśród małp. Omawiana wersja otrzymała Oscara i Złoty Glob za piosenkę You’ll Be In My Heart Phila Collinsa.

Sulley – kto tu jest potworem?

Mało kto wie, że istnieje miasto zamieszkane tylko przez potwory. W Monstropolis można spotkać dziwne (z naszego punktu widzenia) postacie różnych kształtów i kolorów. Jednak, co jeszcze dziwniejsze (i trochę straszne), pozyskują one energię z krzyku dzieci. Nasz główny bohater Sulley to błękitny duży potwór w fioletowe plamy. Ma paszczę pełną zębów i rogi na głowie.

Pracuje on w firmie Henry’ego Moczyknura Potwory i spółka, która zajmuje się właśnie gromadzeniem energii. Stwory przechodzą przez specjalne drzwi do dziecięcych pokojów. Tam straszą maluchy, a ich krzyki są gromadzone w pojemnikach. Jednak ta praca jest niebezpieczna, Sulley bowiem uważa, że dzieci są niebezpieczne i toksyczne dla potworów. W obecnych czasach maluchy nie są już tak strachliwe, jak dawniej, dlatego produkcja energii spada. Sulley przez przypadek poznaje małą dziewczynkę, która przeraża go do szaleństwa…

Potwory i spółka to film z 2001 r. Jest zrobiony z wielką dokładnością, a każdy ruch futra, falowanie włosów itp. wymagał ogromnej pracy wielu ludzi. Do podkładania głosów zaangażowano znanych aktorów, John Goodman odegrał Sulleya. To koprodukcja Disney-Pixar, która odniosła wielki sukces. Pomysł powstał już w połowie lat 90. ubiegłego wieku, jednak przeszedł dużo zmian w międzyczasie. Ponadto możliwości animacji znacznie się rozwinęły i w 2001 r. wyglądał już całkiem inaczej niż w pierwotnym zamyśle. Jak to często bywa z piosenkami z animacji Disneya, ta (If I Didn’t Have You) również otrzymała Oscara. Sukces filmu zaowocował prequelem (w 2013 r.).

Nemo – połów z perspektywy ryby

Rybka Nemo rodzi się w rodzinie błazenków. Wszystkie pozostałe jajeczka, z których miały się wykluć jego bracia i siostry, zostały pożarte przez barakudę. Ojciec Marlin staje się przez to nadopiekuńczy w stosunku do swojego jedynego synka. Jednak nie jest w stanie zapobiec porwaniu go przez płetwonurków. Nemo trafia do akwarium, którego właścicielem jest australijski dentysta Philip Sherman, który jednakże chce go oddać swojej siostrzenicy Darli.

Jednak ona bardzo źle potraktowała jego poprzednika, więc inna ryba o imieniu Gill wymyśla plan ucieczki. Nemo chce w rurce filtra akwarium umieścić kamyk, by go zablokować, ale ten plan się nie udaje. Darla przybywa po rybkę, ale Nemo udaje martwego. Czy uda mu się wydostać z akwarium i wrócić do rodziców?

Gdzie jest Nemo?, nakręcony w 2003 r. przez Pixar, a wydany przez Disneya, wykorzystuje doświadczenia z dzieciństwa reżysera Andrew Stantona. Film otrzymał nagrodę Oscara dla najlepszego filmu animowanego i był drugim najbardziej dochodowym filmem tamtego roku. Po 13 latach nakręcono także kontynuację pt. Finding Dory. By ruchy Nemo i innych ryb były jak najbardziej realistyczne, artyści odpowiedzialni za postacie musieli przejść kurs biologii ryb, a nawet odwiedzili Hawaje. W filmie uważny dorosły widz dostrzeże nawiązania do klasyków kina, np. siostrzenica dentysty, Darla, gra motyw muzyczny z Psychozy A. Hitchcocka. Postać Nemo została uznana za podobną do bohatera książki Francka Le Calveza Pierrot the Clownfish, a autor pozwał nawet Disneya, ale sąd odrzucił jego roszczenia.

Iniemamocni – co by było, gdyby każdy miał moc?

Zanim superbohater Bob ożeni się z Helen, musi uratować niedoszłego samobójcę, wyciągając go z okna. Dostrzegając złoczyńcę o pseudonimie Bomb Voyage, musi z nim walczyć, w czym skutecznie przeszkadza mu jego fan. Ratuje też pociąg, a w końcu może wziąć ślub z ukochaną Helen, pseudonim Elastyna. Jednak „gdzie jest wojna, muszą być straty”, więc spowodowane zniszczenia powodują, że opinia publiczna jest przeciwko wszystkim superbohaterom.

Rząd uruchamia więc program ich relokacji i zobowiązuje do ukrywania swoich mocy. Mija kilkanaście lat, a państwo Iniemamocni doczekali się trójki dzieci: Violet, mającą dar niewidzialności, Dasha, rozwijającego superszybkość i malutkiego Jack-Jacka, o którego mocach rodzina dopiero się przekona. Pewna tajemnicza kobieta proponuje znudzonemu zwykłym życiem Bobowi sekretną misję w sam raz dla bohatera… Tej rodzinki nie można pomylić z nikim innym, bo wszyscy noszą czerwone obcisłe kostiumy z getrami oraz mają obowiązkowe czarne maski typu zorro.

Ta animacja czerpie z bogatej amerykańskiej tradycji superbohaterskiej. Już od wczesnych lat XX w. ukazywały się komiksy z Supermenem czy Kapitanem Ameryką. Na świat wydała ją jakże owocna współpraca Disney-Pixar. Krytycy dostrzegli i docenili ciekawych, wyrazistych bohaterów, wciągającą historię, dobrze napisany przez Brada Birda scenariusz, a także to, że prawie każda grupa wiekowa znajdzie w nim coś dla siebie. Obraz został doceniony dwoma Oscarami, a widzowie tłumnie ruszyli do kin. W roku 2018 zrobili to jeszcze raz, bo ukazało się Iniemamocni 2. Fani gier także mogli wcielić się w jednego z członków rodziny, a wielbiciele klocków – ułożyć Lego The Incredibles.

Zygzak McQueen – szybciej, szybciej!

Montgomery „Zygzak” McQueen to antropomorficzny czerwony samochód wyścigowy z bocznym numerem 95. Jest młody, sarkastyczny, zarozumiały i arogancki, ale ma talent do ścigania się. Jego marzeniem jest zdobycie nagrody Złotego Tłoka, co pozwoliłoby mu na zdobycie sponsoringu potężnego koncernu Dinoco. Zwycięstwo nie będzie łatwe, bo rywale czają się tuż za jego tylnym kołem, a są wśród nich Marek „Grzmot” Marucha oraz Strip „Pan Król” Zawierucha.

Brawurowa jazda Zygzaka się opłaca, bo wszyscy trzej wpadają na metę jednocześnie. Konieczna jest dogrywka. Zygzak chce dotrzeć na miejsce pierwszy, ale plan nie wypala i zostaje sam na pustyni. Stamtąd trafia do miasteczka o nazwie Chłodnica Górska, w której mieszka legendarny Hudson „Huragan” Hornet, zdobywca trzech Złotych Tłoków. Pobyt tam da sporo do myślenia McQueenowi…

Zygzak McQueen w filmie mówi głosem znanego aktora Owena Wilsona. Animacja z roku 2006 zyskała aprobatę widzów, a w związku z tym powstały także dwie kontynuacje. Ponoć Zygzak nie został nazwany na cześć Steve’a McQueena, aktora i kierowcy rajdowego, ale po to, by uhonorować animatora Glenna McQueena. Scenograf Bob Pauley mówił o jego wyglądzie: „To nowy debiutant, jest trochę seksowny, szybki, inny. Został więc wymyślony. Wzięliśmy to, co najlepsze z naszych ulubionych rzeczy, od GT40 po ładowarki… po prostu szkicując je, wymyśliliśmy, jak wygląda McQueen”. Co ciekawe, pod słynny samochód wyścigowy Hudson Hornet głos podkładał sam Paul Newman i była to jedna z jego ostatnich ról. Nagrany głos wykorzystano jeszcze w animacji Auta 3.

Dzwoneczek – czuć szczęście to jak mieć skrzydła

Dzwoneczek (Tinker Bell) urodziła się z pierwszego śmiechu dziecka i to determinuje jej charakter. Jest urocza, uparta i zadziorna. Ma zieloną, krótką sukienkę bez ramion i dopasowane buciki z pomponikami. Posiada magiczny pył, który umożliwia latanie. Wiatr zanosi ją do Pixie Hollow, gdzie odkrywa swój magiczny talent do majsterkowania i naprawiania. Dzwoneczek poznaje inne śliczne i urocze wróżki, m.in. Różyczkę, Iskierkę, Jelonkę, Mgiełkę, czy Widię, która rzuca jej wyzwanie. Tinker Bell chce udać się na stały ląd, ale ze względu na swój talent nie może tego zrobić. Niezadowolona z tego faktu próbuje odmienić swój los (z marnym skutkiem). Wróżka zacznie wreszcie rozumieć, jaka jest wyjątkowa i wykorzysta swoje dary…

Słodka, mała wróżka Dzwoneczek pojawiła się już w sztuce i powieści Barriego Piotruś Pan z początków XX w. Disneyowska wersja to jasnowłosa postać ze skrzydełkami, na tyle wyrazista i lubiana przez dzieci, że w 2008 r. „otrzymała” własny film, którego tytuł jednocześnie jest jej imieniem. Jego akcja dzieje się przed poznaniem przez bohaterkę Piotrusia Pana. W filmie wróżka mówi ludzkim głosem, choć wcześniej dawała o sobie znać jedynie dzwonieniem.

W scenariuszu nastąpiły liczne zmiany, zanim został on zaakceptowany i przygotowany do realizacji. Pozytywny odzew widzów skłonił producenta do stworzenia kilku kontynuacji o uroczej wróżce w zielonym ubranku, m.in. Dzwoneczek i zaginiony skarb (2009). Tinker Bell została też „oddelegowana” do stanięcia na czele franczyzy zwanej Disney Fairies.

Flynn Rider – zaplątana przeszłość

Flynn Rider to przystojny chłopak o dużym uroku osobistym. Jest buntownikiem o sarkastycznych humorze, ale też awanturnikiem i złodziejem. Przez przypadek, uciekając po kradzieży korony, bohater spotyka uwięzioną przez matkę Gertrudę długowłosą Roszpunkę. Bohaterka skłania go do pomocy w wydostaniu się stamtąd, marzy bowiem ona o zobaczeniu z bliska latających lampionów. Flynn nie chce tego zrobić, ale nie ma wyjścia, bo dziewczyna chowa koronę. Wspólna podróż zbliża parę do siebie, ponadto okazuje się, że jego prawdziwe imię to Horace, potem zmienione na Eugene Fitzherbert i jest synem króla. W pewnym momencie zostanie on wystawiony na próbę. Co wybierze, koronę czy dziewczynę?

To dzięki Flynnowi powstała disneyowska wersja Roszpunki (2010), gdyż początkowo bajka została uznana za zbyt nudną i klaustrofobiczną, bo akcja dzieje się w wieży. Z tej samotni musiał ją wyrwać jakiś współczesny „rycerz na białym koniu”, który, jak się okazuje, nie jest święty, choć w jego żyłach płynie królewska krew. Głos Flynna, który był podkładany w bajce przez Zachary’ego Levi, zaśpiewał wraz z Mandy Moore I See the Light. Ta piosenka otrzymała nominację do Oscara. Ciekawe jest pochodzenie tytułu. Roszupnka stała się Zaplątanymi, by przyciągnąć do kin także męską widownię, która mogła się utożsamiać ze śmiałym i sarkastycznym Flynnem, który jest równorzędnym bohaterem filmu.

Anna i Elsa – Mamy moc!

Białowłosa Elsa i ruda, młodsza od niej Anna to siostry pochodzące z królewskiego rodu na Północy. Ta pierwsza, w przeciwieństwie do drugiej, ma wyjątkowe moce, bo potrafi władać śniegiem i lodem. Jednak kontrolowanie takich żywiołów jest trudne, więc Elsa musi ukrywać swój dar, a w końcu, z obawy przed zranieniem siostry, odseparowuje się od Anny. Kiedy następuje koronacja białowłosej siostry, na zamku pojawia się przystojny książę Hans. Impulsywna Anna zgadza się od razu za niego wyjść, co doprowadza do kłótni i wybuchu mocy Elsy. Ta ucieka w góry i buduje sobie pałac z lodu i śniegu, przy okazji tworząc bałwanka Olafa i powodując wieczną zimę. W tym czasie młodsza siostra wyrusza na jej poszukiwanie, po drodze spotykając Kristoffa i jego renifera Svena. Ta podróż odmieni obie dziewczyny i cale królestwo.

Kraina Lodu to film z 2013 roku. Został zainspirowany baśnią, jak wiele innych produkcji Disneya, ale w tej historii nie zostało prawie nic z oryginału. Jednak opowieść jednej siostrze, która ma moc władzy nad lodem, i o drugiej, która ma gorące serce, podbiła serca widzów. Choć trudno w to uwierzyć, już sam Walt myślał nad tym, ekranizować bajki Andersena, w tym Królową Śniegu. Jednak postacie Disneya, jakie finalnie znalazły się w animacji, nie przypominają złej Królowej, ani Gerdy czy Kaja. Natomiast siostrzana relacja, przedstawiona w filmie, jest pełna dynamiki i to ona zdecydowała o sukcesie bajki, która doczekała się swojej kontynuacji.

Miguel – rodzina jest najważniejsza

Miguel dorasta w szewskiej rodzinie, w której muzyka była zakazana. Ma 12 lat, ale już wie, że jest ona jego wielką pasją, a bożyszczem – przedwcześnie zmarły gitarzysta i wokalista Ernesto de la Cruz. Babcia jednak niszczy gitarę Miguela, więc ten włamuje się do muzeum (chce wydobyć stamtąd instrument swojego idola). Nie wie o tym, że ta gitara jest zaczarowana. Grając, chłopak staje się niewidzialny, ale za to może rozmawiać ze swoimi przodkami. Trafia wraz ze swoim pieskiem o imieniu Dante do Krainy Umarłych. Niestety ciąży nad nim przekleństwo i jeśli będzie chciał wrócić do Krainy Żywych, musi otrzymać błogosławieństwo swojej wrogiej muzyce rodziny.

Twórcy powstałego w 2017 r. Coco postawili przed sobą ambitne zadanie, by prawdziwie i rzetelnie przedstawić kulturę meksykańską. I to się udało, bo krytycy chwalili film właśnie za ten fakt. Wszystkie główne postacie są latynoskiego pochodzenia. Historia mocno nawiązuje do kolorowego meksykańskiego Święta Zmarłych, z charakterystycznymi malowanymi czaszkami i ciekawymi tradycjami. Ponadto warto wspomnieć o nawiązaniu scenarzystów Disneya do autora Boskiej komedii, Dantego, który w swojej książce przeprowadzał czytelników przez Piekło, Czyściec i Raj. Produkcja Coco dostała dwa Oscary, za najlepszy długometrażowy film animowany oraz dla najlepszej piosenki (Remember me).

Mirabel – wyjątkowa bez specjalnych mocy

Rodzina Madrigal mieszka w Kolumbii, a dokładnie w miasteczku Encanto (hiszp. czar, urok). Każdy jej członek, który osiągnie 5 lat, otrzymuje magiczny dar. Niestety, 15-letnia Mirabel Madrigal nosi okulary i jest zwykłą, przeciętną (ale empatyczną) dziewczyną bez żadnych wyjątkowych mocy. Reszta rodziny może się pochwalić różnymi talentami. Jedna z sióstr dysponuje wielką siłą, inna sprawia, że kwitną rośliny. Jej wujek Bruno, mający dar (a może przekleństwo) widzenia przyszłości tajemniczo zniknął wiele lat wcześniej.

Nadludzkie dary mogą jednocześnie sprowadzić nieszczęście. Mirabel zaczyna badać historię rodziny, postanawia bowiem odkryć, co się kryje za zniknięciem Bruna. Na jaw zaczynają wychodzić różne niesnaski i to główna bohaterka okazuje się kluczem do uzdrowienia rodziny.

Twórcy Disneya kolejny raz zainspirowali się kulturą latynoską, tworząc film animowany pt. Nasze magiczne Encanto (2021). Tym razem akcja dzieje się w Kolumbii. Ciekawa animacja, żywa akcja, nasycone kolory, zdecydowana kreska, bohaterowie, którzy wzbudzają emocje i dają się lubić, pochwała wartości takich jak przyjaźń, rodzina itp. oraz czarująca magia – to znak firmowy studia. Mirabel swoje imię wywodzi od hiszpańskiego słowa mira, co znaczy patrzeć i angielskiego miracle, czyli cud. Trzeba też przyznać, że stworzone w tej animacji stroje, muzyka, hafty, potrawy, wygląd bohaterów naprawdę pozwalały się zanurzyć w kolumbijskiej kulturze. Na szczęście uniknięto anglocentrycznego spojrzenia na inną, egzotyczną narodowość.

Raya – legendy są wieczne

Dawno, dawno temu smoki i ludzie żyli w zgodzie. Jednak gdy złe duchy, zwane Druunami niszczyły subkontynent Kumandra, te pierwsze poświęciły się, by ocalić ludzkość, jednak zostały zamienione w kamienie, przedtem tworząc kulę, która chroni przed czarami. Wieleset lat później córka wodza Raya szkoli się, by móc ochraniać magiczny artefakt. Jednak łatwowierna dziewczyna zdradza położenie kuli swojej przyjaciółce z innego plemienia – Namaari, która ją kradnie.

W wyniku walk plemiennych przedmiot zostaje rozbity, a zło znowu zaczyna nadciągać. Mija kilka lat i Raya jest już dorosła. Nie wygląda teraz jak córka wodza, bo nosi ubranie w naturalnych kolorach i duży kapelusz zasłaniający twarz. Wyrusza ona na poszukiwanie ostatniego smoka, który okazuje się… małą, błękitną smoczycą Sisu o uroczym wyglądzie, ale niezbyt wielkich umiejętnościach. Czy Rayi uda się ocalić krainę przy pomocy tej słodkiej istoty? Co wyniknie z konfrontacji bohaterki z Namaari?

Scenarzyści postarali się o dobre odwzorowanie wyglądu bohaterki i otoczenia, zgodnie z tym, co jest tradycją w danym miejscu. Tym razem widzowie mają okazję „zajrzeć” do Azji Południowo-Wschodniej. Film był kolejnym sukcesem Disneya wśród widzów i krytyków, którzy chwalili główną bohaterkę Rayę. Mocne, kobiece charaktery są teraz jak najbardziej na czasie, a studio dobrze wpisało się w ten trend. Chodzą ponadto słuchy, że lista franczyzowa Princess Line, czyli tzw. oficjalny kanon księżniczek Disneya ma się powiększyć właśnie o Rayę (jako 13. księżniczkę). Film był nominowany do Oscara w kategorii najlepszy długometrażowy film animowany, ale przegrał z Naszym magicznym Encanto.

Księżniczki Disneya – postacie

Księżniczki Disneya to przegląd różnych osobowości. Na początku były jednak dość sztampowe i nie można było wiele powiedzieć o ich charakterze, oprócz tego, że były miłe, dobre, słodkie i urocze (np. Królewna Śnieżka, Kopciuszek, Aurora). Musiały być przy tym olśniewająco piękne. Czekał je zwykle smutny los, jednak zawsze znalazł się jakiś przystojny książę (czasami bezimienny), który zjawiał się „na białym koniu”, by odmienić przeznaczenie pięknej panny.

Wzorami scenariuszy stawały się bajki, napisane przez Andersena, Perraulta czy braci Grimm. Ariel, Pocahontas czy Bella to przykłady filmów, gdzie oprócz miłości ważne stało się poświęcenie dla dobra innych ludzi, a nawet ratowanie im życia. Wraz z upływającymi latami (i zmianą postrzegania kobiet), dziewczyny stawały się mocniej wyemancypowane, stopniowo coraz bardziej decydowały o sobie, a ich priorytetem przestawało być jak najszybsze zamążpójście (np. Merida).

Poniżej znajdziecie opis postaci, historii i okoliczności powstania bajek, w których występują wszystkie księżniczki, znajdujące się aktualnie na oficjalnej liście księżniczek Disneya. Obecnie jest ich 12.

Śnieżka – „Lustereczko, powiedz przecie…”

Śnieżka jest najpiękniejszą panną w królestwie. Nosi żółtą spódnicę, niebiesko-czerwoną bluzeczkę i opaskę na czarnych włosach. Niestety, ma bardzo złą macochę, która chce się pozbyć konkurencji. Wysyła pasierbicę wraz z łowcą do lasu, by tam zginęła. Jednak dziewczyna trafia do domku 7 krasnoludków. Zostaje z nimi, dba o dom, sprząta i gotuje. Jednak wredna macocha dowiaduje się, że piękna dziewczyna żyje i postanawia zająć się zabiciem Śnieżki osobiście. Naiwna i dobroduszna dziewczyna zjada zatrute jabłko…

Królewna Śnieżka i siedmiu krasnoludków to pierwszy „księżniczkowy” film Disneya i od razu wielki sukces. Powstał jeszcze przed II wojną światową, w 1937 r., na podstawie opowiadania braci Grimm. Było to ogromne przedsięwzięcie, nad którym pracowało aż ok. 750 artystów. Zastosowano także kamerę z szerokim obiektywem, czego wcześniej nie używano. Film dostał nominację do Oscara. Znajduje się na liście 100 największych filmów, stworzoną przez Amerykański Instytut Filmowy.

Kopciuszek – od popiołu do kryształu

Dawno temu żyła sobie urocza dziewczynka o jasnych włosach, która nie miała matki (ani imienia). Jej bogaty ojciec ożenił się z kobietą mającą dwie brzydkie i kłótliwe córki. Macocha, lady Tremaine, również nie miała dobrego charakteru. Po jego śmierci biedną dziewczynę nazwano Kopciuszkiem i uczyniono służącą. Chciałaby pójść na bal do księcia, jednak ten pomysł wydawał się niedorzeczny z powodu liczby obowiązków. Wydawało się, że nie ma dla niej ratunku. Od czego jednak są czary i dobre wróżki? Obdartuska staje się pięknością w kryształowych pantofelkach. A żeby miała jak dotrzeć do zamku, dynia staje się karocą. Jednak czary działają tylko do północy…

Księżniczki Disneya to m.in. Cinderella, czyli po polsku Kopciuszek. Trzeba jednak przyznać, że angielska wersja brzmi o wiele bardziej romantycznie (mimo iż cinder oznacza „popiół”). Film powstał na podstawie baśni Charlesa Perraulta, który prawdopodobnie twórczo rozwinął on motywy istniejące już wcześniej. Po II wojnie światowej studio Disneya było niemal na krawędzi bankructwa, więc postanowiło ograniczyć wydatki. Mimo to powstał zabawny i romantyczny film, do którego wprowadzono wiele nowych elementów, np. kota Lucyfera, rozumne myszki i ptaszki. Głosu głównej bohaterce użyczyła aktorka i piosenkarka Ilene Woods. Film wydany w 1950 r. otrzymał 3 nominacje do Oscarów. Miał też dwie kontynuacje (2002, 2007 r.). Zamek Księcia został użyty do stworzenia logo Walt Disney Pictures.

Aurora – przeklęte dziecko

Kiedy królowi Stefanowi i królowej Lei urodziła się śliczna córeczka, postanowiono nadać jej imię Aurora, czyli w wolnym tłumaczeniu „jutrzenka” lub „złocista”. Na wystawnym przyjęciu urodzinowym zaprzyjaźnione dwie wróżki obdarowują ją urodą i pięknym głosem. Nagle zjawiła się zła czarownica Diabolina. Z zemsty za brak zaproszenia rzuca klątwę na niemowlę – gdy skończy ono 16 lat, ukłuje się wrzecionem i umrze. Ostatnia, trzecia wróżka łagodzi klątwę. Wszystkie trzy zabierają dziecko i ukrywają się z nim w lesie. Tam Aurora, pod imieniem Różyczki (Briar Rose) spotyka przystojnego księcia Filipa. Niestety, nie udaje się uniknąć przeznaczonego jej wrzeciona, więc ukłuwszy się, zasypia, a wraz z nią wszyscy mieszkańcy zamku. Na szczęście nie na sto lat…

Księżniczki z lat 50., czyli Cinderella (1950 r.) i Aurora (Śpiąca królewna, 1959 r.) miały kilka cech wspólnych. Obie były smukłymi blondynkami o pięknych głosach, które kochały mężczyzn królewskiego rodu. Ich bliskimi przyjaciółmi były zwierzęta. W wymienionych przypadkach studio Disneya jako podstaw do napisania scenariusza użyto bajek Charles’a Perraulta, twórczo je rozwijając, zmieniając i dodając nowe postacie. Postać Aurory została ponoć zainspirowana aktorką Audrey Hepburn.

Ariel – to, co niedostępne, jest bardziej atrakcyjne

Król Tryton miał siedem córek, a imię każdej zaczynało się od litery a. Najmłodszą z nich (i najbardziej niepoprawną) jest Ariel o rudych włosach. Księżniczki mają oczywiście ogony, bo są syrenami. Reprezentują siedem mórz. Ariel to Morze Czerwone. Ma długie czerwone włosy, zielony ogon i fioletowy stanik z muszli. Król nienawidzi świata ludzi, a jego najmłodsza córka wręcz przeciwnie. Jest go bardzo ciekawa i zbiera akcesoria z wraków.

Pewnego dnia dostrzega przystojnego księcia na pokładzie statku. Kiedy rozpętuje się burza, ratuje go od niechybnej śmierci. Syrenka podpisuje pakt z Morską Wiedźmą Urszulą. Dostaje nogi na trzy dni w zamian za swój piękny głos. Zła czarownica o ciele ośmiornicy także się przemienia, by stać się atrakcyjną Vanessą i zdobyć serce księcia. Nastąpią nieprzewidziane i dramatyczne wydarzenia. Co zwycięży, zła magia czy dobre serce?

Pod wodą, na wodzie i na lądzie – w tych wszystkich miejscach toczy się akcja filmu Mała syrenka (1989). Podstawą do scenariusza była tym razem bajka Hansa Christiana Andersena o tym samym tytule. Film jednakże jest bardziej rozbudowany i wprowadza dodatkowo Urszulę, Morską Wiedźmę, która chce zawładnąć oceanem. Kończy się także w bardziej optymistyczny sposób (choć są w nim momenty przyspieszające bicie serca) niż opowiadanie. To ta animacja spowodowała początek tzw. ery renesansu Disneya (1989–1999).

Bella – nie oceniaj książki po okładce

Pewnego dnia bogaty zamek odwiedza żebraczka. Niestety samolubny książę wyrzuca ją, a ona w zemście rzuca na niego czar. Mężczyzna zmienia się w bestię, a jego służba w gadające sprzęty domowe. Zaklęcie będzie trwało dotąd, aż znajdzie się ktoś, kto go pokocha. W niedalekiej wiosce mieszka ze swoim ojcem-wynalazcą piękna dziewczyna Bella, która uwielbia książki. Ogania się ona od swojego wielbiciela, zarozumiałego Gastona. Mężczyzna chciałby się z nią ożenić, bo jest najładniejsza. Ojciec Belli wyrusza na targ, ale niechcący trafia do zamku Bestii, gdzie zostaje uwięziony. Jego córka chce się poświęcić i zająć jego miejsce w lochu. Bella zaprzyjaźnia się ze śpiewającymi przedmiotami, a potem także z Bestią. Jednak to dopiero początek tej historii…

Bajki Disneya z lat 90. stworzyły wiele ciekawych postaci księżniczek. Pierwszą z nich była Bella z Pięknej i Bestii (1991 r.). Ten film doczekał się również dwóch animowanych sequeli i wersji aktorskiej (z Emmą Watson), także wyprodukowanej przez Disneya. Podstawą była baśń z 1756 r. autorstwa Jeanne-Marie de Beaumont. Piękna i Bestia otrzymała m.in. dwa Oscary i Złoty Glob za najlepszą komedię lub musical (jako pierwszy film animowany). Na początku nie planowano tworzenia kolejnego filmu muzycznego, jednak zmieniono zamiar, co się opłaciło. By historia nie była tak mroczna, dodano śpiewające przedmioty, których w oryginalnej baśni nie ma. Główna bohaterka byłą pierwszą brązowowłosą księżniczką Disneya. Na początku nosiła niebieskie ubranie, potem żółtą suknię balową. Jest mądra i oczytana.

Dżasmina – szmaragdowa księżniczka i nieoszlifowany diament

Główna bohaterka, Dżasmina jest piękną arabską księżniczką. Ma czarne i długie, bardzo gęste włosy (jej wygląd był częściowo inspirowany aktorką Jennifer Connely). Nosi wschodnie szaty, czyli luźne szarawary i zabudowany stanik, a na głowie ma piękną tiarę. Ma dość pałacowego życia, w czym nie pomaga jej porywczy charakter. Księżniczka Dżasmina marzy o wyjściu za mąż, ale za kogoś, kto będzie jej miłością. Aladyn, biedny chłopak, mieszka w mieście Agrabah. Zakochany od pierwszego wejrzenia w córce sułtana, nie ma oczywiście szans na poślubienie jej. Zwerbowany przez złego wezyra znajduje zaczarowaną lampę, w której mieszka dżin. Ten spełnia życzenia swojego właściciela. Jednak wezyr ma własne plany, dotyczące Dżasminy i lampy. To niebezpieczny przeciwnik. Jak księżniczka o silnym charakterze i sprytny Aladyn poradzą sobie z przeciwnościami i niebezpieczeństwami?

Już w 1992 r. studio Disneya wypuściło kolejną pełnometrażową bajkę pt. Aladyn. Ciekawym zabiegiem jest odwrócenie dotychczasowego kanonu Disneya; zwykle główna bohaterka koniecznie musi zakochać się w księciu. Tym razem jest odwrotnie, bo jej wybrańcem będzie zwykły biedak. To pierwsza bohaterka o nieco ciemniejszej skórze. Tytułowa postać to ukochany księżniczki Dżasminy (Jasmine). Podstawą scenariusza była jedna z opowieści pochodzących ze średniowiecznej arabskiej Księgi tysiąca i jednej nocy. Disnejowska wersja tej opowieści, zgodnie ze zwyczajem, została potraktowana dość luźno. Tak, jak w przypadku wielu innych pełnometrażowych bajek, miała ona dwa sequele. Powstał także film aktorski z Willem Smithem jako dżinem.

Pocahontas – zderzenie cywilizacji

Pocahontas to indiańska księżniczka, więc zamiast jedwabnej nosi sukienkę ze skóry. Ma długie, czarne i proste włosy, smukłą sylwetkę, miedziany odcień skóry i brązowe oczy. Zwykle chodzi boso. Jest mądra i szlachetna, żyje w zgodzie z przyrodą, którą kocha. Potrafi się nawet w jakiś sposób porozumiewać ze zwierzętami. Pocahontas jest córką wodza plemienia – Powhatana.

Jak zwykle biega po lesie, kiedy dostaje wiadomość, że wrócił jej ojciec. On nalega, by dziewczyna wyszła za dzielnego i opiekuńczego wojownika Kocouma. Jednak Pocahontas wie, że to nie jest właściwa dla niej ścieżka. Do Nowego Świata przybywa w tym czasie statek z osadnikami, wśród których znajduje się John Smith. Księżniczka i jej zwierzęcy przyjaciele zaprzyjaźniają się z nim. Osadnik poznaje Babcię Wierzbę, duszę zaklętą w drzewie. Indiańska dziewczyna musi wybrać między pójściem za podszeptem serca a silnym głosem rozsądku…

Pocahontas została wydana w 1995 r., odnosząc sukces kasowy. Film został bardzo luźno oparty na prawdziwym życiu Indianki, której jednym z imion było Pocahontas (pol. Mała Psotnica). Ten obraz, doceniony przez krytyków za muzykę i animację, ale krytykowany za duże nieścisłości historyczne, otrzymał dwa Oscary. Wpłynął także na kolejne bajki Disneya, np. Mulan. W 1998 r. stworzono sequel pt. Pocahonas 2: Podróż do Nowego Świata.

Mulan – przyczajony smok, ukryta dziewczyna

Mulan jest z pochodzenia Chinką, jej cechami są więc proste, czarne włosy i skośne, ciemne oczy. Ma silny, niezależny charakter, jest odważna i lubi się uczyć. Jako księżniczka Disneya nosi kolorowe stroje o nasyconych barwach w stylu kimona, natomiast kiedy była w wojsku, nie wyróżniała się wśród towarzyszy. W chińskiej kulturze dziewczyna powinna wyjść za mąż, by nie przynieść hańby swojej rodzinie. Podobnie, jak w znanej chińskiej legendzie, disnejowska Mulan idzie do wojska w zastępstwie za swojego chorego ojca, który nie ma syna.

Duchy przodków dają jej do pomocy smoka Mushu, który ma ją sprowadzić do domu. Jednak nie wszystko idzie tak, jak zostało zaplanowane. Dzielna dziewczyna walczy odważnie przez długi czas, nie wzbudzając podejrzeń, a nawet ratuje swoich towarzyszy broni. Jej marzeniem nie jest zdobycie miłości mężczyzny, ale ustrzeżenie ojca przed poborem. Mimo to spotka swoją wielką miłość…

Istniejący w latach 90. trend, by dopuścić do głosu bohaterki o innym kolorze skóry i pochodzeniu etnicznym niż europejskie zaowocował powstaniem Mulan (1998), kolejnego filmu ze stajni Disneya. Ten obraz został oparty o na wpół legendarną postać Hua Mulan, która zastąpiła swojego ojca, który otrzymał powołanie do chińskiego wojska. Ani w filmie, ani w dawnej opowieści dziewczyna, przeciwnie niż jej poprzedniczki, które studio obrało na bohaterki, nie pochodzi z wysokiego rodu. Film miał swoją kontynuację, czyli Mulan II.

Tiana – żabia księżniczka z Orleanu

Tiana to Afroamerykanka, ma więc ciemną skórę, czarne włosy i brązowe oczy oraz pełne usta. Najbardziej znany wizerunek dziewczyny to ten, w którym występuje w jasnozielonej sukni ozdobionej listkami. W animacji mama czyta małej Tianie historię o Żabim Księciu, jednak córka na samą myśl o pocałowaniu płaza czuje niesmak. Kilkanaście lat później główna bohaterka jest ciężko pracującą kelnerką i marzy o posiadaniu własnej restauracji. Jej najlepsza przyjaciółka Charlotte angażuje ją do usmażenia lokalnych placków o nazwie beignets i podania ich na przyjęciu na cześć księcia Naveena. Tam Tiana spotyka… gadającą żabę. Zgadza się ją pocałować, by zdjąć czar, ale w żadnym razie efekty nie są takie, jak oczekiwała. To ona staje się żabą! Co z tego wyniknie?

Kolejna bajka z księżniczką w roli głównej, Księżniczka i żaba, powstała w 2009 r., trzeba więc było czekać ok. 9 lat na jej pojawienie się. To kolejna z etnicznie zróżnicowanych bohaterek i pierwsza Mulatka w oficjalnym kanonie Disneya. Jak twierdzą jego przedstawiciele, ta decyzja przyszła naturalnie i była podyktowana czasem, w którym rozgrywa się historia. Animacja została oparta na opowieści z serii baśni braci Grimm The Frog Prince, a także zainspirowanej nią powieści E. D. Bakera The Frog Princess. Akcja została przeniesiona jednakże do Nowego Orleanu lat 20. XX w. Postać została również zainspirowana uznaną szefową kuchni o korzeniach kreolskich (czyli m.in. afrykańskich, francuskich, hiszpańskich, rdzennych amerykańskich), Leyah Chase.

Roszpunka – zaplątana historia miłosna

Roszpunka to postać o żywym charakterze i wolnym duchu, inteligentna, lubiąca sztukę. Maluje, czyta, robi na drutach, gra na gitarze, tańczy itp. To, można powiedzieć, „renesansowa dziewczyna”. Ma jasne włosy o długości, jakiej nie miał nigdy żaden człowiek (i traktuje je jak lasso). Nosi fioletową sukienkę i często chodzi boso. Roszpunka ma wiele zajęć, jednak to nie może przykryć faktu, że jest zamknięta na wieży bez wyjścia. Jest córką królowej, która w czasie ciąży leczyła się magią tajemniczego kwiatu.

Dziewczynka zostaje porwana przez czarownicę, matkę Gertrudę. Wiedźma używa zaczarowanych włosów dziewczyny dla zachowania własnego piękna i młodości. Dziewczyna do towarzystwa ma jedynie kameleona. Kiedy osiąga 18. rok życia, postanawia wyjść z wieży, w której jest trzymana i zobaczyć z bliska lampiony, które dostrzegła z okna budowli. Los styka ją ze złodziejem o imieniu Flynn, a z tego wynika wiele poplątanych przygód…

Już rok później, w 2010 roku powstał film Zaplątani, kolejna (luźna) adaptacja bajki braci Grimm pod tytułem Roszpunka. Opowieść o zamkniętej w wieży dziewczynie, którą więzi matka Gertruda była „powrotem do korzeni” i pierwszą europejską bohaterką Disneya od czasów Belli (1991). Plany zrobienia filmu o tej bohaterce powstały po sukcesie opowieści o Królewnie Śnieżce w latach 30., ale odłożono je ze względu na fakt, Roszpunka wciąż musi siedzieć w wieży i mogłoby to być mało interesujące dla widzów. W nowym stuleciu wrócono do pomysłu, kreując bardziej niezależną bohaterkę, która mogłaby się stać wzorem dla dziewczynek; dodano też nowe postacie.

Merida – księżniczka i niedźwiedzica

Merida to młoda dziewczyna o burzy poskręcanych czerwonych włosów, które symbolizują jej dziką naturę. Nie chce wypełniać wymagań, jakie na nią nakłada jej płeć. Ma wyjątkowy talent do łucznictwa. Nosi długą, ciemnoszmaragdową suknię, a na niej pas, do którego przymocowany jest kołczan. Merida to córka króla Fergusa i królowej Elinor, która chce dla córki tego, co w jej mniemaniu najlepsze, czyli dobrego męża. Jednak dziewczyna nie widzi się w roli zamężnej damy.

Świetnie za to potrafi jeździć konno na swoim rumaku rasy Clydesdale i walczyć mieczem. Merida kocha swoich rodziców, jest więc rozdarta między poczuciem obowiązku a przemożnym pragnieniem niezależności i robienia tego, co nakazuje jej serce. Dziewczyna zachowuje się jak typowa chłopczyca, co często jest powodem scysji z matką. Rodzice organizują turniej łuczniczy, którego zwycięzca ma zostać mężem księżniczki, jednak to właśnie ona zwycięża. Chęć zdobycia niezależności prowadzi do nieprzewidzianych wydarzeń i totalnego chaosu – Merida dostaje od czarownicy magiczne ciastko, które zjada królowa Elinor…

Film o tytule Brave (pol. Merida Waleczna) studio Disneya (we współpracy z Pixar) wypuściło w 2012 r. Jego bohaterką jest szkocka dziewczyna, córka wodza klanu. To pierwsza tzw. singielka wśród księżniczek z listy. Aby jak najbardziej urealnić postać, głos głównej postaci dała Kelly Macdonald, szkocka aktorka. Merida w pewnym sensie jest wyrazem wciąż rosnącego wśród kobiet i dziewczynek zrozumienia tego, że nie muszą one czekać na księcia z bajki, ani rezygnować z potrzeby niezależności.

Moana/Vaiana – księżniczka i bóg oceanu

Vaiana to silna dziewczyna, niepasująca do ram, które nakłada na nią plemię. Ma gęste, ciemne włosy, oraz duże brązowe oczy i opaloną skórę. Jej imię znaczy „ocean” (Moana) lub „źródło” (Vaiana). Nosi spódniczkę za kolana oraz przepaskę na piersiach, jest szczupła, drobna, ale jednocześnie umięśniona i wysportowana. Historia zaczyna się od tego, że półbóg wiatru i morza Maui kradnie serce potężnej bogini Te Fiti, która stworzyła naturę (takie opowieści przekazywała Moanie/Vaianie babcia).

Serce jednak przepadło w oceanie, który wybiera właśnie naszą bohaterkę, by odnalazła i oddała je bogini. Na wyspie, gdzie mieszka dziewczyna, obowiązuje jednak prawo, że nie wolno wypływać na szerokie wody. Waleczna i marzycielska bohaterka po licznych perypetiach wyrusza na ocean, gdzie spotyka ekscentrycznego i egocentrycznego Maui’ego, który poszukuje swojego magicznego haczyka. Przygoda dopiero się zaczyna…

Ostatnia, jak dotąd, animacja studia, z której pochodzi księżniczka z kanonu Disneya, to Moana (w Polsce to Vaiana: Skarb oceanu) z 2016. Tym razem producent postawił na dotąd nieeksploatowaną mitologię z wysp Polinezji, a głos bohaterce dała hawajska aktorka Auliʻi Cravalho. To kolejna uparta i zbuntowana córka wodza z burzą włosów, tym razem polinezyjskiej wioski. Reżyserowie Disneya i twórcy postaci Ron Clements i John Musker przeprowadzili nawet badania, by dowiedzieć się więcej o kulturze polinezyjskiej. Film otrzymał 2 nominacje do Oscara.

Imię Moana zmieniono w dystrybucji do niektórych krajów na Vaianę ze względu na to, iż ta pierwsza nazwa jest już zastrzeżona jako znak towarowy w wielu europejskich państwach. Ciekawe, że nie ma tu jednoznacznego czarnego charakteru, jak w przypadku pierwszych „księżniczkowych” filmów Disneya.

Złe postacie z bajek Disneya

Złe postacie z Disneya, co niektórym może się wydawać dość dziwne, są lubiane przez wiele osób na równi z dobrymi głównymi charakterami. Może wynikać to z faktu, że to oni/one często popychają akcję do przodu. Bez nich główny bohater lub bohaterka nie rozwinąłby się, a jego życie byłoby zbyt nudne, by chcieć je opisywać – co czujemy instynktownie, oglądając film. Diabolina, Cruella DeMon, Shere Khan, Urszula i inni są potrzebni, jak jasności ciemność, a dniowi – noc.

To właśnie oni symbolizują te problemy, które mają wszyscy, np. pragnienie zachowania urody, młodości, zdobycie pozycji w społeczeństwie, zyskanie władzy, zachowanie stanu rzeczy w obawie przed zmianami na gorsze, zlikwidowanie zagrożenia. Dlatego te postacie wydają nam się nawet bardziej ludzkie niż główni bohaterowie. Dążymy do ideału, ale jesteśmy i zawsze będziemy po prostu sobą ze wszystkimi przywarami (bo ideałów przecież nie ma).

Zła Królowa – „Chcesz być piękna? Cierp!”

Listę złych postaci musi otworzyć próżna Zła Królowa, główna antybohaterka i najciekawsza postać Królewny Śnieżki i siedmiu krasnoludków (1937). Wysoka smukła postać, obleczona od głowy do stóp w ciemne, powłóczyste szaty wzbudza zaniepokojenie samym swoim diabolicznym wyglądem. Potrafi czarować, np. zmienić się w kaprawą staruszkę, czy zatruć jabłko tak, by nie można było tego poznać.

Jest zimna i wyrachowana, dąży po trupach do celu, jakim jest bycie wiecznie najpiękniejszą kobietą w królestwie (i zdobycie zainteresowania Księcia z sąsiedniego królestwa). Skoro zamiana pasierbicy w służącą nie daje rezultatów, sięga po drastyczniejsze środki. Jej strach przed utratą palmy pierwszeństwa sprawia, że bez mrugnięcia okiem każe zabić konkurentkę Śnieżkę i przynieść sobie jej serce.

Cruella De Mon – moralność nie jest biało-czarna

Film 101 dalmatyńczyków (1961) kreuje kolejną ciekawą złowieszczą żeńską postać na miarę lat 60. ubiegłego wieku. To Cruella (cruel – „okrutny”) De Mon, a w angielskiej wersji De Vil (oba oznaczają złą postać, demona, diabła). Jej wizerunek jest dość odstręczający – koścista aż do przesady twarz, ziemista cera, zgarbiona sylwetka, mocny makijaż, papieros w długiej lufce (teraz w bajkach nawet złoczyńcy już nie palą), drogie futro i podstępny wyraz twarzy.

Cruella ma „fioła” na punkcie naturalnych futer (to też już nie jest w modzie) i marzy o takim zrobionym z nakrapianej skóry dalmatyńczyków. Nie cofnie się nawet przed ich porwaniem z pomocą dwóch niezbyt rozgarniętych popleczników, by osiągnąć swój złowieszczy cel. Nie ma nawet odrobiny litości dla małych, słodkich szczeniaczków. Jej wybuchowa osobowość ma jednak w sobie lekki rys komediowy.

Urszula – gdzie ośmiornica nie może, tam Vanessę pośle

Postacie z Disneya mające wygląd w połowie zwierzęcia, w połowie człowieka nie są zbyt często spotykane. Jedną z nich jest złowieszcza Morska Wiedźma Urszula, która od pasa w dół ma chwytne ramiona. Disney stworzył dość przerażającą postać ogromnej, otyłej pół-ośmiornicy z pomalowanymi na niebiesko powiekami i grubo nałożoną szminką na ustach. Urszula mówi niskim, podstępnym głosem, ma dużą szczękę, pełną wielkich, białych zębów, które szczerzy przy każdego nadarzającej się okazji.

Sama przyznaje, że dawniej nie bez przyczyny nazywano ją wiedźmą, ale przecież się zmieniła, co – jak słusznie podejrzewamy, nie jest prawdą. Zna magię, ale jest rzecz, której nie może mieć bez pomocy głównej bohaterki Małej syrenki, czyli piękny głos. Wiedźma skłania ją do tego, mówiąc, że mężczyźni tam na stałym lądzie nie lubią kobiet, które dużo gadają. Jest bardzo podstępną i niebezpieczną przeciwniczką, jednak oczywiście musi przegrać z naiwną Ariel.

Skaza – chcę być królem-lwem!

Źli bohaterowie to nie tylko wredne i zazdrosne żeńskie charaktery, ale też męskie postacie. Wśród nich jest Skaza, mroczny i podstępny brat Mufasy, a jednocześnie stryj małego Simby. Swoje angielskie imię Scar zyskał dzięki bliźnie na głowie. Po polsku jego nazwa ma zabarwienie bardziej pejoratywne.

W tej postaci dominuje uczucie ogromnej zazdrości i rozgoryczenia z powodu tego, że to nie on rządzi, a sądzi, iż jest do tego predestynowany. Jest pozbawiony dobrych uczuć do tego stopnia, że zabija własnego brata Mufasę, bo tak bardzo chce być królem. Chce też pozbyć się swojego siostrzeńca, co mu się oczywiście nie uda. Nie zmienia to faktu, że znajduje się na liście 10 najczarniejszych z czarnych charakterów Disneya.

Chernabog – postrach wszystkich strachów

Inne złe postacie ze stajni Disneya mają swoje jasno określone cele, ale Chernabog jest inny. Czy jego imię nie brzmi nieco słowiańsko? To dobry trop, m.in. Walt i jego współpracownicy bowiem wybrali środkowoeuropejską mitologię, by stworzyć tę przerażającą sylwetkę o świecących złowieszczo oczach (animacja Fantazja z 1940 r.). Jest on opisywany jako sam Szatan, który w noc, kiedy odbywa się Sabat Czarownic, wyłania się ze szczytu Łysej Góry. Okryta skórzastymi skrzydłami muskularna sylwetka o ognistym wzroku robi duże wrażenie (a wszystko to w takt przejmujących dźwięków muzyki klasycznej, m.in. Nocy na Łysej Górze M. Musorgskiego).

Wzywa on swoje sługi, diabły, kościotrupy i nietoperze do wypełznięcia na świat i czynienia zła. Chernabog nienawidzi światła, dobra, za to sprowadza chaos, ciemność, zło, ogień, strach i śmierć. Na szczęście na Szatana też jest rada, bo boi on się słońca i dźwięku kościelnych dzwonów.

Shere Khan – zwierzęcy złoczyńca o ludzkich cechach

Złe postacie z Disneya to nie tylko ludzie. W 1967 r. powstał film pt. Księga Dżungli. Wystąpił w nim potężny tygrys bengalski o rudym, pręgowanym futrze, Shere Khan. To złoczyńca, który wydaje się czarujący, ale tak naprawdę jest twardy, okrutny i bezlitosny. Wystarczy, że się pojawi, a wszystkie zwierzęta już drżą przed największym drapieżnikiem dżungli.

Ten antybohater nie cierpi ludzi, którzy przynoszą do lasu ogień i broń palną. W związku z tym chce zabić wszystkie te osoby, które wchodzą na jego teren. Wtedy w lesie pojawia się Mowgli, mały ludzki chłopczyk. Co więcej, dziecko ma ochronę dawnych przyjaciół Shere Khana, m.in. czarnej pantery Bagheery czy niedźwiedzia Baloo. Tygrysia natura każe mu zabić malucha, który kojarzy mu się z zagrożeniem.

Lady Tremaine – archetyp wrednej macochy

Lady Tremaine to wręcz uosobienie archetypu złej macochy. Ma siwe włosy, jest wysoka i szczupła, nosi bordową suknię, zapiętą pod szyją. Na jej twarzy gości podstępny wyraz. Pojawiła się ona w animowanej bajce pt. Kopciuszek (1950). Jest chciwa, zazdrosna, zadufana i kocha tylko swoje córki (Anastazję i Gryzeldę), czemu trudno się dziwić, ale dla pasierbicy nie ma ani trochę współczucia.

Wykorzystuje ją jako służącą do najgorszych prac w domu, m.in. czyszczenia kominka, stąd główną bohaterkę bajki znamy jako Kopciuszka (a jej prawdziwe imię nie jest używane). Zazdrosna o urodę dziewczyny, kiedy jej własne córki nie mogły się pochwalić pięknymi twarzami, każe ubierać jej się w łachmany. Desperacko próbuje wyswatać Anastazję lub Gryzeldę z księciem, by wznieść się na wyżyny drabiny społecznej.

Diabolina – pani wszelkiego zła

W naszym zestawieniu nie mogło zabraknąć Diaboliny (Maleficent). Ta postać pojawiła się w Śpiącej Królewnie, filmie z roku 1959. Kto by pomyślał, ile szkód możne narobić zła wróżka, która nie została zaproszona na przyjęcie urodzinowe małej córeczki króla? Diabolina przypomina nieco Złą Królową z wcześniejszej animacji Disneya, „próżną femme fatale” w czarno-fioletowym stroju. Ma jednak ona zakręcone rogi zamiast korony, bardziej kościstą twarz i nienaturalny kolor skóry.

Żeby podkreślić szatański charakter antybohaterki, twórcy umieścili ją w mrocznym zamku oraz dodali jej zwierzątko domowe w postaci kruka o imieniu, nomen omen, Diablo. Inteligentna, potężna, ale i przebiegła oraz niestabilna emocjonalnie czarownica mści się na małej Aurorze i sprowadza na nią klątwę śmierci. Ukochany dziewczyny zostaje także porwany przez tę złą wróżkę. Nie wie ona, co to radość, miłość ani życzliwość.

Kapitan Hak – jak wygląda życie pirata?

Kapitan Hak to wyjątkowy złoczyńca, który wystąpił w filmie pt. Piotruś Pan z 1953 r. Jak wskazuje jego miano, dowodzi statkiem i swoją niezborną załogą. Ten złoczyńca – kiedy chce – jest elegancki i uprzejmy, a także wrażliwy (jednak głównie na swoim punkcie), napuszony, czasami komicznie niezdarny, ale i okrutny oraz bezduszny.

Jego wygląd jest kwintesencją tego, jak w powszechnym rozumieniu powinien prezentować się pirat. Nosi kapelusz i białą kryzę pod szyją, a ten ubiór nawiązuje nieco do mody męskiej z XVIII w. Zamiast jednej ręki ma żelazny hak. Wygląda dość wątło, ale nadrabia to zaciekłością w ściganiu Piotrusia Pana.

Pała on bowiem rządzą zemsty na tym niezwykłym chłopcu. To przez niego kapitan stracił dłoń. Jak do tej pory Hak zawsze przegrywał, ale kiedy nieoczekiwanie na zaczarowanej wyspie Nibylandii, gdzie dzieje się akcja, pojawią się nowe dzieci, złoczyńca będzie chciał je wykorzystać do swoich celów.

Gaston – najpiękniejszy w całej wsi

Gaston jest antybohaterem filmu Piękna i Bestia. To egoistyczny i próżny mężczyzna, który uważa się za najlepszą partię w okolicy. Jest postacią pokazującą, jaki byłby tytułowy książę, gdyby życie w skórze potwora i miłość Belli nie odmieniła go na lepsze. Gaston chce zdobyć piękną dziewczynę, bo, jak sam twierdził „Tutaj w mieście tylko ona jest tak piękna, jak ja, więc planuję zabiegać o względy i poślubić Belle!”.

Jest więc zdeterminowany. Na początku Gaston jest bardziej śmiesznym narcyzem niż złoczyńcą. Jednak później szantażuje Bellę, by za niego wyszła, inaczej umieści jej ojca Maurice’a w szpitalu psychiatrycznym. Prowadzi też wszystkich wieśniaków do zabicia Bestii, a także atakuje go, strzelając mu w plecy.

Postacie Disneya – przepis na przebój kinowy

Nad każdym filmem Disneya pracuje ogromna rzesza ludzi. Wszystkie ruchy postaci, nawet powiew wiatru we włosach, są dokładnie przemyślane. Dokładnie przemyślane scenariusze są bardzo skrupulatnie sprawdzane pod kątem treści, jakie chce się zaimplementować widzom. Stąd pierwszy zarys fabuły i storyboardy (scenorysy) różnią się od gotowego efektu. W międzyczasie początkowe pomysły przechodzą duże przeobrażenie, więc postacie i ich charaktery się zmieniają.

Disney ściśle kontroluje przepływ informacji w początkowych fazach, przepuszczając jedynie kontrolowane przecieki, dotyczące bohaterów i ogólnej fabuły, więc dowiadujemy się o tym z późniejszych wywiadów. Ciekawe, że imiona postaci często mają bardziej lub mniej ukryte znaczenie, np. słowo Raya w języku malajskim oznacza „święto”. Warto oglądać te filmy uważnie, wyłapując różne smaczki i nawiązania np. do innych filmów.

Bajki Disneya – muzyka najlepszych kompozytorów

Postacie z bajek Disneya często wykonują piosenki napisane specjalnie dla nich, np. When Will My Life Begin? (śpiewane przez Roszpunkę). Wiele z nich staje się potem przebojami, np. Let It Go Idiny Menzel. Niektóre otrzymują nagrody, np. Colors of the Wind (z Pocahontas), skomponowana przez Alana Menkena (Oskary 1995).

Muzyczna oprawa jest tworzona przez najwybitniejszych kompozytorów. Np. James Newton Howard, znany artysta i laureat wielu wyróżnień, stworzył muzykę do kilku obrazów Disneya animowanych (np. Raya i ostatni smok) – podobnie Hans Zimmer (Król Lew).

Dźwięki opisujące historię dziejącą się na ekranie są zazwyczaj doskonale dobrane do czasu i miejsca akcji i „grają” widzom w uszach jeszcze długo po seansie.

Postacie z bajek Disneya – które są najbardziej lubiane?

Jakie postacie z bajek Disneya są najbardziej lubiane? To sprawa dyskusyjna, ciekawych charakterów, stworzonych przez to studio, jest bowiem „na pęczki”. Różne strony internetowe tworzą swoje listy, a najczęściej spotyka się następujące imiona:

• Myszka Miki,
• Kaczor Donald,
• Bambi,
• Królewna Śnieżka,
• Dzwoneczek,
• Arielka,
• Kubuś Puchatek,
• Diabolina,
• Dżin,
• Minnie,
• Daisy,
• Prosiaczek.

Łatwo dostrzec, że widzowie najbardziej lubią bohaterów z dawnych lat. Być może musi minąć trochę czasu, by móc lepiej docenić daną postać.

Postacie z bajek Disneya – podsumowanie

Postacie z bajek Disneya są znane milionom dzieci i dorosłych. Od dziesiątek lat studio bawi nas i przekazuje dobre wartości za pomocą wartkiej akcji, atrakcyjnych bohaterów, humoru, piosenek, kolorów, ciekawych lokalizacji itp. Wiele ze stworzonych przez nie bohaterów (czasami w koprodukcji np. z Pixarem) staje się ikonami popkultury. A dzięki uruchomionym franczyzom nie tylko dzieci, ale i dorośli noszą je wydrukowane na koszulkach i bawią się zabawkami oraz klockami nawiązującymi do postaci takich jak Iniemamocni czy Kraina Lodu.

Obejrzeć film Disneya to jak przenieść się z powrotem do krainy dzieciństwa, kiedy jeszcze wszystko było możliwe, a los mógł się odmienić w jednej chwili. Tam śmiech często miesza się ze wzruszeniem, ale zawsze wszystko kończy się pozytywnie, co daje nam wiarę, że dobro zawsze zwycięża, a winni zostają przykładnie ukarani.

Jeśli interesują Cię bohaterowie ekranizacji dla dzieci, zerknij na listę postaci Psiego Patrolu. To popularna bajka, która na pewno spodoba się Twojemu dziecku!